Sommige avonden verlopen grappig en onvoorspelbaar. Gisteravond was typisch zo’n avond die aan deze kwalificatie voldeed. Het begon met een personeelsfeestje in Caffè Esprit op het Spui. De ruimte was speciaal voor ons medewerkers afgehuurd en na een beleidspraatje van zo’n twintig minuten mochten we aan het buffet beginnen. De DJ was ondertussen gearriveerd en al gauw stond ik met vele collega’s op de dansvloer.
En wij kunnen er wat van op de dansvloer.
Vooral na een paar biertjes werd het lachen omdat sommige collega’s een heel andere kant van zichzelf toonden. Wetende dat ik bij de eerste werkdag weer serieus met ze om zou moeten gaan maakte hun doen en laten nog lachwekkender. Maar nu was er geen schaamte en sprongen we vrolijk verder. We kregen maar geen genoeg van de dansvloer. Uiteindelijk stopte de DJ om een uur of één met draaien. Wij waren teleurgesteld maar het mocht de pret niet drukken. Als we niet meer bij Caffè Esprit terecht konden dan gingen we wel ergens anders naartoe.
Toen we buiten op het Spui stonden te overleggen waar we heen zouden gaan, zagen we een rij mensen in de Kalverstraat staan. Was er misschien een opstootje? Het tegendeel bleek waar, al die mensen stonden namelijk in de rij voor de English Bookshop waar het nieuwe deel van Harry Potter vanaf 01.01 uur werd verkocht. Ik ben ook een Harry Potterfan, maar omdat ik de boeken in het Nederlands lees moet ik nog een paar maanden wachten voordat ik dit verhaal induik.
Met een aantal overgebleven collega’s liepen we verder en kwamen we terecht in de Ierse Pub. Heerlijk om onze voeten even rust te gunnen en aan een drankje te nippen. Een collega werd gebeld, er was een feest in Amuse (tegenover de Melkweg) en hij kon daar met zijn bandje spelen. Hij nodigde ons uit om mee te gaan en zo kwamen we terecht op het foutste feest aller tijden. Vanaf het eerste moment dat we de zaal binnenliepen voelden we ons een buitenstaander. Het publiek was namelijk op z’n minst gezegd raar. Er liepen te korte minirokjes, te diepe decolletés, te hoge hakken en te geblondeerde haren rond. De meeste mensen dansten zo uitbundig op de Marokkaanse housemuziek dat hun haar in het gezicht bleef plakken van het zweet. Dat was ons deze avond nog niet gelukt, wij hadden alleen last van zweetsnorren. We gingen achterin de zaal op een bank zitten en keken naar de jarige job die net het podium had beklommen om te gaan zingen. Hij was 50 geworden. We waren benieuwd wat voor muziek we nu te horen zouden krijgen, maar het werd tot onze grote verbazing onvervalste blues. De vrouw die samen met de jarige in het bandje zong had een stem die je thuis gemakkelijk zou kunnen gebruiken als schuurpapier.
We werden moe en hangerig, maar wilden nog even wachten op het optreden van onze collega, die na deze band zou spelen. Om kwart over drie was het eindelijk zover. De collega pakte zijn gitaar en speelde met zijn band een aantal gouwe ouwe covers. Maar we wilden naar huis en na drie nummers namen we afscheid van onze collega, het rare publiek en de donkere zaal. Ik fietste naar huis en dook met suizende oren mijn bed in.
De avond was geslaagd en had zelfs een leuke bijkomstigheid: het had me geen enkele cent had gekost.