Ondanks de slechte kritieken op de film The Matrix Reloaded wilde ik toch per sé met eigen ogen zien waarom het vervolg op The Matrix volgens velen zo slecht was. Handige bijkomstigheid was het tweede gratis kaartje, te danken aan de bioscoopbon van de Albert Heijn.
Wederom hadden vriendin A. en ik Tuschinski uitgekozen om met een grote doos zoute popcorn op schoot en een flesje spa binnen handbereik lui hangend in de fluweel rode stoel naar het grote doek te kijken.
Omdat ik voorbereid was op een erg slechte film vond ik The Matrix Reloaded niet eens zo gek. Afgezien van de scènes die soms sterk neigden naar softe porno en het feit dat ik het verhaal en de acties meestal nèt niet goed genoeg vond boeide de film me enigszins wel. Maar ik bleef wel zitten met de vraag waarom Neo niet gewoon wegvloog toen hij in gevecht was met de tientallen Smith’s.
Hilarisch hoogtepunt van de film betrof geen scène op het witte doek, maar een klein muisje die onder de benen van vriendin A. door waggelde. De muis was natuurlijk uit op de popcorn die onder de stoelen lag verspreid. Giechelend en met opgetrokken benen keken we naar de grond of we het kleine beestje konden spotten. De muis presteerde het om tijdens de belangrijkste scène uit de film voorbij te wandelen, zodat we een aantal zinnen van de uitleg van de architect van The Matrix misten. Toch snapten we deze filosofische scène wel, misschien juist omdat we een paar zinnen hadden gemist.
Nadat we de woorden ‘To be continued’ op het scherm hadden zien verschijnen, durfden we niet op te staan omdat we bang waren dat de muis in onze buurt rondliep of erger nog, in onze tas was gekropen. We wilden eerst wachten tot het licht in de zaal aan zou gaan om zeker te weten dat de muis weg was. Ik kan het niet helpen, maar ik ben als de dood voor muizen. Zolang ik niet zeker weet of de muis nog in de buurt is, hou ik mijn voeten op de stoel. Het duurde echter lang voordat het licht aanging, aangezien de aftiteling vele minuten in beslag nam. Maar het leverde ons wel iets op, namelijk een trailer van het vervolg, The Matrix Revolutions. Dat was toch weer mooi meegenomen. Toen het licht aanging en alle bezoekers de zaal verlieten durfden we na veel gegiechel weer met beide voeten op de grond te staan. Aarzelend inspecteerden we onze tassen op het watervlugge beestje, maar alles was natuurlijk ‘clear’. Eindelijk verlieten we, tot opluchting van de schoonmakers die hun wenkbrauwen al menig keer hadden gefronst, de zaal. Eenmaal veilig buiten spraken we af dat we samen naar The Matrix Revolutions zouden gaan. Maar dan wel met een dichtgeritste tas tegen de muizen.