Het was al laat in de middag toen ze besloot een frisse neus te halen. Even op de fiets om voor een moment de stad te ontvluchten. Terwijl ze naar de fietsenstalling liep kon ze merken dat de dagen langer werden, een maand geleden was het op dit tijdstip al donker.
Ze fietste langs het water de stad uit, onder de snelweg door, langs een pannenkoekhuis en voorbij imposante villa’s. Wanneer ze een boerderij passeerde minderde ze vaart om de doordringende geur op te snuiven. Het rook niet helemaal zoals haar oude thuis, maar het volstond om haar het gevoel te geven dat ze op het platteland was, ver weg van de stad.
Ze fietste verder dan ze in eerste instantie met zichzelf had afgesproken. Het deed haar goed. Ze verlangde al naar de zomer, als het weer het toeliet om er elk vrij moment op uit te trekken, met een boek en een kleedje in haar tas om in het gras aan het water neer te vlijen en van de zon en de rust te genieten.
Terwijl ze al mijmerend de trappers liet ronddraaien, naderde ze een driesprong. Ze kende de driesprong. En ze kende de weg naar links. Het was een weg die ze al eerder had verkend, en waarvan ze wist waar deze naartoe leidde. Een bekende bestemming, een bekende omgeving en een bekend aantal kilometers naar huis. Maar rechts lonkte. Een onbekende omgeving. Wellicht moest ze meer kilometers maken om weer thuis te geraken. En ze was al behoorlijk buiten adem. Ze nam de weg naar rechts in haar op. Het oogde er groener en rustiger. Geen spoor van razende auto’s of ander verkeer. Had ze zin in een avontuur? Ze twijfelde. Links was de veilige, maar ook de bekende weg. Rechts was een weg vol avontuur, misschien mooier en beter dan links, maar ook onvoorspelbaar en daardoor minder veilig. Ze aarzelde lang, maar koos uiteindelijk voor de veilige weg. Linksaf. Ze keek achterom. Rechtsaf verdween uit zicht. Vertwijfeld beet ze op haar lip. Een volgende keer misschien.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *