Ik tel acht verjaardagen in maart, mezelf niet eens meegerekend. Feestjestijd, al viert gelukkig niet iedereen zijn geboortedag. Maar natuurlijk is er altijd iemand die wél een feestje organiseert en jou uitnodigt. En omdat je de vorige feestjes hebt overgeslagen en je medefeestgenoot ziek thuis zit, ben jij veroordeeld tot een kroegbezoek tussen vreemde mensen.
Niet mijn meest favoriete tijdverdrijf.
Maar hé, in het leven draait het niet altijd om jezelf. Ik verzamelde moed, wetende dat ik de jarige in kwestie zou verrassen met mijn komst nu ze had verwacht dat ik ging afzeggen. En blij verrast was ze dan ook.
Maar toen. Ik was één van de eersten, anderen bleken ‘fashionably late’ ruimer te interpreteren dan ik. Er zat wat familie, een nieuwe liefde van de jarige en een vriendin die een cadeau overhandigde. Ik wachtte, draalde wat, niet wetende waar ik mezelf neer zou planten. Steeds meer mensen druppelden binnen, overhandigden hun cadeau en ik wachtte netjes af tot de jarige niet meer opgeslokt werd door andermans aandacht.
Dat was lang wachten.
Ik besloot met cadeau te gaan zitten bij twee onbekenden van elkaar die ook (bijna) niemand kenden. Dat werkte. De ene persoon bleek een zeer vermakelijke man te zijn met wie het goed ouwehoeren was, de andere persoon bleek een vrouwelijke bondgenoot (ook niet goed in ‘mingelen’). En uiteindelijk schoof de jarige aan en nam haar pakje in ontvangst.
Het duurde niet lang meer of ik nam afscheid van de kletsende en drinkende meute. Stopte muziek in mijn oren en fietste door verlicht Amsterdam naar huis.
lastig, altijd lastig.
Ik begrijp precies wat je bedoeld, ik houd er ook niet zo van. En toch gewoon heel goed dat je wel gegaan bent!
Als ik niemand ken, wil ik het wel eens minder leuk vinden. Maar ik ben toch eigenlijk wel een feestjesman.
en tóch gedaan! 😉
Soms is het afzien in het leven. Zie het maar als luxe-probleem en vergelijk het maar met Twitter; hoeveel mensen kende je in de kroeg die “Twitter” heet voordat je zelf binnenstapte?
@Terrebel: a) aardig wat en b) digitaal is toch net ff anders dan gesprekken voeren in 140 tekens…
Voor mij hoeft het ook niet al die verjaardagen. Maar ik wil natuurlijk wel dat ze allemaal heel enthousiast en blij op mijn verjaardag komen. Dus ja, voor wat hoort wat.
@Marjan: Dat hoeft van mij ook niet, ik vier mijn verjaardag het liefst in plukjes. 🙂
Ik herken dat gevoel maar al te goed. Toch siert het je bijzonder dat je zegt dat het niet altijd om jezelf draait, en dat je dan toch gaat.
Goed dat je gegaan bent, ik heb best wel een hekel aan verjaardagen waarbij ik bijna niemand ken. Het kost zoveel energie, maar ik ga dan toch meestal wel voor degene die jarig is (terwijl ik veel liever zou afzeggen).