Lost

Er is steeds die vergelijking met vorig jaar. Zo was ik vorig jaar ruim een maand zwanger toen ik en mijn collega’s een teamuitje hadden. Een hel was het om mee te gaan op puzzeltocht op de Wallen. De hitte, de toeristische drukte, de stank, de pijn en de vermoeidheid. Na verloren te hebben en een drankje taaide ik dan ook af. Het was mooi geweest.

Afgelopen week gingen we, wederom, op puzzeltocht. Dit keer in de Jordaan. En hoe anders was mijn gevoel nu. Want er was nog steeds pijn (van de keizersnede) en vermoeidheid, maar dit keer overheerste het gelukkige gevoel. En mensen, ik ben best fanatiek als het om puzzelen gaat. Want twee keer op rij verliezen laat ik me niet gebeuren!

De speurtocht was qua organisatie niet je-van-het: het duurde te lang, het was te ver lopen, onze twee groepen zaten te dicht op elkaar en de vrouw van het smalste huisje van Amsterdam werd boos omdat we meetten hoe breed haar huisje was. Maar, ik zag eindelijk de Westerkerk van binnen, dronk tussen echte (rokende) Jordanezen een drankje in Café Lowietje (het Baantjer-café) en leerde wat ‘miegemen’ is (stiekem windjes laten). Kortom, het was één en al gezelligheid.

In Café Rooie Nelis werden de juiste antwoorden geteld. Ik had er een goed gevoel over, het was beter gegaan dan vorig jaar. We kwamen op 73 punten uit. Dat was hoog, maar niet zo hoog als de score van de tegenpartij: 78 punten. Wéér verloren!

Na een drankje taaide ik teleurgesteld af. En keek thuis nog eens naar de foto’s die ik onderweg had gemaakt. O.a. van dit stuntende mannetje:

Hoe dan ook, u begrijpt, volgend jaar is het tijd voor een gruwelijk vette revanche!