Irreversible

Ik lijk wel geschift!! Helemaal van de zotte! Ik ben een gevoelig mens. Heel gevoelig zelfs. En toch heb ik een film gehuurd met het volgende opschrift:

Het gaat om de film ‘Irreversible’. Dit is een opvallende film omdat het verhaal achterstevoren wordt verteld. Dit betekent dat je als kijker de laatste scene als eerste te zien krijgt. Ik was zeer benieuwd naar de werking hiervan dus besloot ik om de film te huren. De film gaat over een vrouw die verkracht wordt en in coma wordt geslagen. Haar vriend en ex-echtgenoot nemen wraak op de dader.

Het eerste wat je ziet in de film zijn twee mannen die op bed zitten. De camera draait om de personen heen en geeft steeds meer prijs van de omgeving. Ondanks de donkere uitstraling van de scene, vond ik de camerabeweging erg mooi.

Maar al snel gaat de camerabeweging vervelen. Als kijker kun je nooit dichtbij de hoofdpersonen komen, omdat je door de beweging de beelden niet op je gemak kunt bekijken. Dat schept een afstand.

De volgende scene is een nachtclub. De vriend en ex-echtgenoot van de verkrachte vrouw gaan op zoek naar de dader die de bijnaam ‘De Lintworm’ draagt. Ellenlang moeten we kijken naar hoe ze iedereen ondervragen waar de Lintworm is. Het is donker in de nachtclub en omdat het beeld nog steeds draait, krijg je als kijker een beklemmend gevoel. Dit is waarschijnlijk ook de bedoeling van de makers, dus wat dat betreft hebben ze voortreffelijk werk geleverd.

Als ze uiteindelijk de Lintworm hebben gevonden, gaat het er heel heftig aan toe. De Lintworm breekt de arm van de vriend van de vrouw en dit wordt op zo’n realistische manier weergegeven dat je er misselijk van wordt. Dan wordt volgens mij de Lintworm neergeslagen met een brandblusapparaat door de ex-echtgenoot. Het brandblusapparaat belandt echter tig keer op het hoofd van de Lintworm, zodat het gezicht helemaal verminkt wordt. Hier kon ik niet naar kijken, vandaar dat ik ook niet zeker weet wie verminkt werd.

De volgende scene wilde ik ook nog proberen. Daarin zijn de vriend en de ex op zoek naar de nachtclub. Nu begon de uitstraling en het beklemmende van de film me te vervelen. Hier wilde ik niet naar kijken. Omdat ik benieuwd was naar het einde, of eigenlijk het begin van de film, ben ik door gaan spoelen.

Op een gegeven moment kwam ik in de scene terecht waar de vrouw verkracht en in coma wordt geslagen. Ik heb nog nooit zo’n realistische verkrachting gezien. Het was walgelijk, misselijkmakend en te heftig om er naar te kijken. Niet omdat het een verkrachting is, maar omdat het zo verdomd realistisch wordt weergegeven. Je kan je helemaal indenken dat een echte verkrachting ook zo gaat. Daar komt bij dat de verkrachting best langs duurt, waardoor je als kijker wanhopig wordt. Laat hem ophouden, doe iets! Wat dat betreft zijn de makers weer geslaagd in hun opzet.

Uiteindelijk krijgen we nog een aantal scenes waarin de vrouw met haar vriend wakker wordt en een zwangerschapstest doet waaruit blijkt dat ze zwanger is. Hoe kan je dan zo’n heftige film eindigen? We kijken naar een prachtig groen beeld. De vrouw ligt op een kleed in het park en leest een boek. Spelende kinderen rennen om haar heen en de camera draait weer prachtig rond. Een beetje zoetsappig einde voor zo’n heftig verhaal, maar misschien besef je je daarom wel hoe gruwelijk alles is verlopen.

Ik weet niet of het achterstevoren vertellen van het verhaal iets toevoegt aan de film. Misschien is het gruwelijker als je een gelukkige vrouw in beeld ziet, terwijl jij weet wat er met haar gaat gebeuren. Ik kan dat ook niet goed beoordelen omdat ik de film niet goed heb bekeken.

Als je kickt op realistische geweldscenes, dan is dit de perfecte film. Ik werd er letterlijk misselijk van. Ik vind wel dat de makers op artistiek gebied een waanzinnige film hebben gemaakt. Maar toen ik de videorecorder uitdeed en ‘Ook dat nog’ op mijn televisiescherm verscheen, was dat letterlijk een verademing.