Toen ik afgelopen maart jarig was (en als cadeautje een lockdown kreeg, maar dat terzijde), kreeg ik van mijn moeder een zelfgemaakt zeepaardje van vilt. Mijn leven lang heb ik al een fascinatie voor deze lieve bijzondere vissen en zij stopte die fascinatie in een prachtige mobiel.
Het cadeau kreeg ik in een tasje, en ik stopte het daar ook weer in om het op veilige afstand van de poezen te houden. Ik zou er later een mooi plekje voor zoeken.
De volgende dag wilde ik het zeepaardje ophangen. Maar zag nergens het tasje. In mijn hoofd speelde zich een donkerbruin vermoeden af, met beelden die gister onopvallend aan mijn ooghoek voorbij trokken. Een opruimende man, die al het papier van de grond en het bed raapte en… alles in een tasje propte.
‘Ik dacht dat het leeg was!’ verdedigde hij zichzelf.
Ik kamde de prullenbak uit, zonder resultaat. Waar vuilniszakken altijd een paar dagen op ons terras blijven staan, had hij ze nu meteen in de ondergrondse vuilcontainer gegooid. Mijn lieve zeepaardje, met al die handwerkuren van mijn moeder erin, met een persoonlijke sentimentele touch van vroeger eraan, was nietsontziend weggegooid.
Huilend belde ik mijn moeder. Samen kochten we nieuwe vilt en spoedig begon ze aan haar tweede zeepaardje. Ze had niets gezegd over de vorderingen, dus toen ik vandaag een pakketje ontving was ik zwaar verrast, en blij, dat ik het zeepaardje erin vond. Nog mooier en nog sierlijker dan de vorige. Met een andere persoonlijke sentimentele touch van vroeger.
Ik pakte het uit en hing het meteen op. Ik maakte een foto en appte waarschuwend de man dat het zeepaardje was gearriveerd en dat deze onder geen beding mocht worden weggegooid.
Nu hangt het zeepaardje trots te shinen. En hoop ik van harte dat ik het tot in lengte van dagen mag bewonderen.
. 