Al maanden ben ik bezig het opruimen van mijn huis.
De stapels videobanden, minidiscs, bandjes en foto’s die gearchiveerd en ingeplakt moeten worden groeien met de week. Ze schreeuwen om een veilig plekje aangezien ze regelmatig vanaf de overvolle boekenplank naar beneden vallen.
Ik had al lange tijd niet naar de videobanden gekeken en ik besloot om mij daar op te focussen.
Veel meer dan de videobanden bekijken heb ik niet gedaan. Ik bleef steken in het gevoel van heimwee dat me overviel toen ik mijn eigen werk bekeek.
Werk dat ik heb gemaakt tijdens mijn opleiding Audiovisuele Vormgeving.
Ik had destijds de mogelijkheid om een paar experimentele filmpjes te maken. In twee daarvan speelt o.a. vriendin V. mee, die zich letterlijk bloot gaf voor de camera. Op een nette manier, dat wel.
Haar lichaam werd door het oog van de camera verheven tot kunst.
Mijn leraar heeft me talloze keren gezegd dat ik beter naar de kunstacademie kon gaan. Ik negeerde zijn advies omdat ik niet uit Friesland weg wilde.
Maar nu ik mijn filmpjes opnieuw zat te bekijken begon het weer te kriebelen.
Even had ik heimwee naar die periode die bol stond van de creativiteit en waar ik volledig mijn ei kwijt kon. Nu doe ik dat op andere manieren, maar het verlangen dat als een warme zee mijn buik binnendreef kon ik niet negeren.
Ik speelde met de gedachte om mijn heimwee een veilige thuishaven te geven.
Maar ik herinnerde mezelf aan de keuze die ik had gemaakt toen ik mijn opleiding had voltooid.
Ik wilde me weer toeleggen op het zingen, mijn eerste passie.
Misschien moet ik nu wachten totdat ik uitgezongen ben.
En wat is het eigenlijk jammer dat ik niet alle opleidingen tegelijk kan volgen.