Het mooie van iemand tegenkomen die je niet kent en daarmee converseren, is dat je een onbeschreven blad bent. Je hebt op dat moment niet de ballast van het verleden, heden en toekomst. Dat geeft een vrijheid. Ook de onbekende die tegenover je staat is blanco. Uiteraard kan ik aan het uiterlijk zien hoe diegene leeft, welke gewoontes hij of zij erop nahoudt, maar ik hoef me daar niet op te focussen. Ik hoef er niets mee.
Waar ik wel iets mee kan en wil, zijn de woorden die tussen ons heen en weer gaan. Fijne woorden. Woorden die elkaar raken en begrijpen. Een interesse in de persoon, wederzijds, maakt het gesprek geanimeerd. Raakvlakken die elkaar vinden, we hoeven er niet eens naar te zoeken, maakt dat dit soort gesprekken me optillen. De energie stroomt, het is zo verdomd leuk om weer eens aan een blanco iemand te kunnen vertellen wat ik doe en vroeger heb gedaan. En waar de ander iets mee kan, op inhaakt, verder gaat met mijn woorden.
Het komt doordat mensen mij vragen stellen. Ik zou willen dat ik dat kon bij anderen. En een neus had voor wie op mijn golflengte zit. Het maakt het leven, zeker op dit moment, ontzettend veel leuker.