Sommige gevoelens negeer ik. Omdat het beter is.
Maar soms drukt iemand me hardhandig met de neus op de feiten. Tegenstribbelen is zinloos, al probeer ik dat in eerste instantie wel.
Maar dan moet ik toegeven dat het gevoel ergens in mijn lijf verstopt zit. En alsof het een belletje heeft horen rinkelen komt het aanstonds vanuit mijn kleine teen naar boven stormen. Het nestelt zich als een steen in mijn maag en blijft daar zonder toestemming, maar met een grote grijns zitten.
Ik kijk er even naar, proef de smaak ervan en voel het woelen.
Maar ik kan er niets mee. Het levert me niets op.
En dus stop ik hardhandig weg wat naar boven werd gehaald.
Omdat ik het niet wil voelen. Omdat sommige gevoelens nutteloos zijn om te voelen.