Op mijn scherm verschijnen letters. Langzaam vormen de letters woorden, dan zinnen.
Ik weet van wie de vingers zijn die de letters zorgvuldig uitkiezen, maar in mijn gedachten creëer ik een denkbeeldig persoon, ingekleurd door mijn eigen wensen en verwachtingen.
Op het scherm ontmoeten we elkaar regelmatig, in de echte wereld af en toe.
Tastbare ontmoetingen laten me anders zijn, doen en voelen. Opeens spelen zenuwen, angst en uiterlijk een rol.
Woorden alleen zijn niet meer belangrijk. De denkbeeldige persoon wordt niet meer gevormd door mijn gedachten, maar door zijn stem, zijn kledingsmaak en zijn maniertjes.
Hoewel het klikt tussen ons, vallen er af en toe stiltes. Stiltes die online worden afgedaan als ‘ik was even met iets anders bezig’ maar offline worden geïnterpreteerd als pijnlijk.
De woorden komen wel weer, maar vloeien online toch rijkelijker.
Kijkend in elkaars ogen trachten we een normaal gesprek te voeren met woorden die geluid maken.
Tussen de zinnen door verlang ik af en toe naar dat veilige plekje achter mijn toetsenbord.
Op dat plekje, waar woorden alleen worden gevormd door mijn vingers over het toetsenbord te laten ratelen, kan ik tenminste helemaal mezelf zijn.