De afgelopen week schrok ik een aantal ochtenden wakker van een hoog en kort fluitgeluid dat mijn kamer rijkelijk vulde met zijn volume. Het geluid hoorde ik paar keer, maar daarna hield het weer op. Zelfs Scooszi was geschrokken en zat rechtop in bed om de oorzaak te traceren. We speurden de kamer af naar ongedierte. Was het misschien een vleermuis? Of een rare vogel die vastzat in de schoorsteen? Of konden muizen tegenwoordig zo’n raar geluid produceren? We vonden niets.
Vanochtend werd ik weer wakker van het rare fluitgeluid. Het bleef dit keer langer aanhouden. Het was duidelijk te horen dat het in mijn kamer was en niet elders. Ik ging wederom op onderzoek uit maar vond niets. Gek werd ik ervan! Het geluid was in mijn kamer en ik kon niet traceren waar het vandaan kwam. Ten einde raad belde ik mijn moeder. “Mam, er fluit iets in mijn huis en ik weet niet wat het is,” vertelde ik en ik fluitte door de telefoon om aan te geven hoe het geluid ongeveer klonk. “Is er een akelig beest dat zo kan fluiten?” vroeg ik nog. “Nee, maar ik weet wel wat het is,” zei ze triomfantelijk. Ik knipperde even met mijn ogen en liet mijn mond openvallen van verbazing. Dit antwoord had ik niet verwacht! Hoe kon mijn moeder nou weten wat de oorzaak was van het gefluit? “O, oh ja? En wat is het dan?” stamelde ik. “De rookmelder! Ik had je toch al eens verteld dat het gaat piepen als de batterijen op zijn?” vertelde ze nuchter. Dat was ik helemaal vergeten. Mijn moeder had gelijk. Er was geen vleermuis of rare vogel in mijn huis, maar gewoon een rookmelder met lege batterijen. Wat een opluchting dat ik nu eindelijk de oorzaak weet van dat gefluit! De rookmelder ligt nu ontmanteld op de tafel. Vanmiddag ga ik nieuwe batterijen kopen.