Het is druk op het Leidseplein. Aan de hoeveelheid fietsen te zien trekt het documentairefestival ‘IDFA’ veel bezoekers.
Omdat er geen plaats meer is in de fietsenrekken ben ik genoodzaakt mijn fiets vast te ketenen aan het lage hek dat het kleine plantsoen naast het Leidseplein afschermt.
Maar het enige stukje hek waar nog een fiets past staat naast een urinoir. De stank die om de plaskrul hangt is niet te harden, maar ik laat me niet wegjagen door een paar plassen mannelijke plas.
Ik hou mijn adem in en zet mijn fiets razendsnel op slot. Een paar meter verderop adem ik opgelucht frisse lucht in.
Als ik ’s avonds weer bij mijn fiets kom, mijn adem wederom inhoudend, zie ik iets bewegen naast het urinoir. Ik stel mijn ogen op scherp en ontdek het silhouet van een man. In zijn ene hand houdt hij een witte papieren zak vast met daarin een falafel, in de andere hand een transparant doosje met saus.
Zijn gekozen locatie om eens lekker te smikkelen en te smullen vind ik hoogst opmerkelijk.
Ik bedenk dat deze man de stelling ‘vrouwelijke reukorganen zijn beter ontwikkeld dan mannelijke’ zonder twijfel bevestigt.
Ik pak mijn fiets. Inmiddels heb ik mijn adem niet meer in kunnen houden en bereikt de penetrante urinegeur mijn neus.
Van de combinatie urine en etende man ga ik bijna over mijn nek.
Als ik langs de man fiets zie ik nog net hoe hij zijn falafel bedekt met saus en een smakelijke hap neemt.
Hij lijkt zich nergens aan te storen.