“Heb je je identiteitskaart bij je?” vraagt de vrouw achter de balie.
“Uhm, nee, die ben ik kwijt,” zeg ik eerlijk.
“Voordat ik je paspoort kan verlengen moet ik eerst je identiteitskaart zien. Je kan het beste naar het politiebureau gaan om daar proces-verbaal op te laten maken, dan kunnen wij een nieuwe identiteitskaart voor je maken en je paspoort verlengen.”
“Oh.”
Mijn slimme plannetje dat ik zeven jaar geleden had bedacht viel in duigen. Ik was destijds mijn identiteitskaart kwijtgeraakt op een logeeradres. Een nieuwe kaart aanschaffen kostte veel geld, daar was ik al achter gekomen toen een jaar eerder mijn kaart was gestolen. Gestolen of verloren, je betaalt het dubbele bedrag voor een nieuwe kaart. Ik had in plaats van door te geven dat de mijne was vermist een nieuw paspoort gekocht. Dat was stukken goedkoper. Maar aangezien de kaart nog steeds geregistreerd stond, moest ik deze op verzoek kunnen tonen. Na zeven jaar liep ik dan eindelijk tegen de welbekende lamp.
“Ik kom aangifte doen van een zoekgeraakte identiteitskaart.” Tegenover me staat een stoere man in politie-uniform.
“Heb je het kaartnummer bij je?”
“Uhm, nee, ik ben de kaart immers kwijt?”
“Dan moet je terug naar het stadsdeel om het nummer op te vragen. En we hebben nu te weinig personeel beschikbaar, je kan beter vanmiddag terugkomen voor aangifte.”
Ik zeg vriendelijk gedag, maar slaak inwendig een diepe zucht.
Door de inmiddels tot vieze blubber getransformeerde natte sneeuw fiets ik terug naar het stadsdeelkantoor. “Oh, ja, sommige politiebureau’s bellen even, vandaar dat ik het niet had meegegeven,” vertelt dezelfde dame achter de balie me.
De envelop met gegevens wordt op officiële wijze verzegeld, zodat zelfs de politieman vraagt of hij ‘m wel open mag maken, overigens terwijl hij aan de telefoon hangt met iemand die mijn kaartnummer zonder officieel document kan opvragen. Hoe bedoel je omslachtig.
Tien minuten voor sluitingstijd arriveer ik bij het stadsdeel en dien mijn aanvraag met daarbij de hele papierwinkel in bij een mevrouw met veel te lange nagels. Ik heb me altijd afgevraagd hoe je kan typen met zulke lange nagels. Het kan. Het gaat weliswaar niet snel, maar het kan, met de punten van de nagels. Een fascinerend gezicht, waar ik veel te lang naar staar.
“Je paspoort is al bijna twee jaar verlopen, een nieuwe met extra leges vanwege de vermiste identiteitskaart kost 75 euro.” Verschrikt kijk ik op. 75 Euro? Twee jaar geleden al verlopen? Oef. Ik had nooit zin om geld aan een nieuwe paspoort uit te geven aangezien ik nooit plannen richting buitenland had. Maar twee jaar, da’s best schandalig.
“Hoe duur is een nieuwe identiteitskaart?”
“Met extra leges vanwege de vermissing 42 euro.”
De keus is snel gemaakt, ik krijg een nieuwe identiteitskaart. Mijn paspoort wordt ongeldig verklaard en doorboord met drie grote gaten zodat ik ‘m mee naar huis kan nemen.
Even mijn paspoort laten verlengen. Jaja. Ik heb mijn lesje wel geleerd.