Ik wist het niet. Jullie misschien ook niet. Maar ik heb een ego.
Een groot ego zelfs.
En het belemmert me flink in mijn doen en laten.
Het gaat hier niet om het ego dat we doorgaans kennen, maar om een ander gedeelte ego waarvan ik het bestaan niet vermoedde.
Het laat zich zien op het moment dat ik zing in de aanwezigheid van anderen.
Mijn gedachten besteden dan teveel aandacht aan mezelf en zetten mij op een negatieve manier teveel in de belangstelling. Ik let teveel op mezelf. Want alle noten die ik zing moeten perfect zijn en oh wee als dat niet zo is!
In plaats van dat ik blij ben vanwege de vijftig noten die ik wél goed zing, erger ik me aan de twee noten die niet helemaal zuiver mijn keel verlaten.
Door deze aandacht sluit ik me af voor de muziek die de muzikanten mij geven en het contact met het publiek.
Het is niet zo dat ik de muzikanten niet hoor of het publiek niet zie, ik besteed zelfs aandacht aan ze. Maar niet genoeg. Ik geniet niet genoeg van de muziek om me heen als ik zing en speel te weinig met het publiek.
Ik moet me meer openstellen en mijn gedachten dat ik perfect moet zingen laten varen. Ook de gedachten dat ik de noten niet zou kunnen halen moet ik overboord gooien. Ik kan ze namelijk makkelijk halen, maar op het moment dat ik voor een publiek sta ben ik overtuigd van het tegendeel zodat ik mijn eigen keel dichtknijp.
Dat is ego. Dat is fout.
Mijn zanglerares leert me nu om een balans te vinden in mijn ego. Mijn negatieve bescheidenheid moet verdwijnen voor een soort relaxedheid, waarin mijn negatieve gedachten niet meer de overhand hebben.
Zangles lijkt soms veel op therapie. En het mooie ervan is, is dat ik voel dat ik groei. Ik voel het wanneer ik mijn mond wagenwijd openzet, er een beter geluid uitkomt dan wanneer ik ‘mompelend’ zing. Ik voel het wanneer ik mijn armen spreid en daarmee meer ruimte creëer dan wanneer ik mijn handen vlak voor mijn lichaam op de muziek laat meedeinen.
Ik maak mezelf nu groot in plaats van klein.
Zangles voelt voor mij beter dan welke therapie ook.