Er vliegt weer een stokje rond. Gestart bij Karin, gegooid naar Brian en nu inmiddels voor korte tijd in mijn bezit.
Dit stokje wil graag weten welke DVD of video je voor het laatst hebt gezien.
Ik heb geen DVD, wél een video. Ooit in een impulsief moment aangeschaft omdat twee verschillende zenders tegelijkertijd afleveringen van Star Trek uit gingen zenden. Een klachtenmail om hun uitzendtijden aan te passen voor al die gekke trekkies haalde niets uit. En dus prijkt er nu een mooie video onder het kastje waar de tv op staat.
Sinds dat moment ben ik lid van de videotheek en heb ik al vele films aan me voorbij zien gaan.
Na een tijdje ontdekte ik de videobanden in de bibliotheek. Ze hebben daar niet de nieuwste films, maar wel films die de moeite waard zijn. Het voordeel van films van de bieb lenen is het goedkope tarief en de mogelijkheid om de films een week thuis te houden. Ideaal.
Twee weken geleden liet ik mijn vinger weer eens langs de rekken met videobanden glijden. Ik stopte bij ‘Code Inconnu’. Een film die ik niet in de bioscoop had willen zien, maar wel thuis op video.
De film leek me interessant, omdat de scènes in één camerabeweging worden gefilmd en abrupt worden begonnen en afgebroken.
Ik dacht dan ook even dat één of andere idioot de videoband had gebruikt om een documentaire over Kosovo op te nemen, maar het bleek de andere verhaallijn te zijn. Uiteindelijk vallen alle puzzelstukjes van het verhaal in elkaar, maar halverwege kon ik mijn aandacht er niet meer bij houden en liet ik de puzzelstukjes voor wat ze waren.
De film boeide me niet.
Het leukste van Code Inconnu was eigenlijk het terugbrengen. Ik zat tussen twee afspraken in en benutte die tijd om de videoband in te leveren bij de bieb, die haar entree had gemoderniseerd. In plaats van de balies waar ik normaliter cd’s en banden inleverde stond er nu een machine die alles inslikte.
De bieb had zeker een flinke subsidie gekregen, want tegenover de machines hing een hypermodern breedbeeldscherm waar televisieprogramma’s op te zien waren.
Toevallig was er op dat moment tennis voor en omdat ik nog tien minuten moest wachten op mijn volgende afspraak ging ik tussen de andere toeschouwers naar het beeldscherm staan kijken.
Oehend en aahend stonden we in de hal, andere mensen verleidend om ook te komen kijken.
Mensen die de bieb binnenkwamen keken verbaasd naar ons, een enkeling vroeg of we in de rij stonden.
Na tien minuten verliet ik het schouwspel.
Al had de film me nog een leuke tien minuten opgeleverd, Code Inconnu is zeker geen aanrader.
Helaas moet dit stokje ook weer doorgegeven worden. Hij gaat verder naar Elmer, DVD-kenner bij uitstek. Misschien heeft hij net een film gezien die wél boeiend is.