4 Mei. Dodenherdenking. Ik zat voor de televisie en keek naar de kransen op de Dam. Ik heb dodenherdenking altijd raar gevonden. Ik moest iets herdenken wat ik helemaal niet had meegemaakt. Ik had geen idee wat de mensen moesten voelen die het wél hadden meegemaakt. Ik probeerde me in te leven, maar ik had geen idee in wat voor gevoel ik me in moest leven.
De tweede wereldoorlog heeft wel mijn interesse. Ik heb Westerbork bezocht, het Anne Frankhuis staat nog op mijn lijstje en ooit wil ik naar Auschwitz in Polen. Ik wil proberen te voelen wat al die mensen hebben doorgemaakt. Auschwitz kan een hele heftige ervaring worden, maar het kan ook tegenvallen. Misschien doet het me helemaal niets als ik het kamp binnenloop. Want er vinden geen vernietigingen meer plaats. Er zijn alleen maar herinneringen. Maar juist die herinneringen kunnen veel emoties oproepen.
Na de dodenherdenking was het tijd voor een andere dodenherdenking.
Cold Feet.
Het was de laatste aflevering. In de vorige aflevering was Rachel omgekomen bij een ongeluk. Mijn tranen hadden rijkelijk gevloeid. Ik had niet eens zin in de laatste aflevering. Iedereen worstelde met zijn verlies en sinds Rachel dood was, was Cold Feet Cold Feet niet meer. Maar naar een laatste aflevering moet je kijken, dus keek ik. Het was niet leuk, hoeveel grappen ze er ook in verwerkt hadden.
Cold Feet is niet meer.
Ik heb er meer tranen om gelaten dan al mijn dodenherdenkingen bij elkaar.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *