Het Conservatorium in Amsterdam heeft als voordeel dat er workshops worden gegeven door grote namen in de jazzwereld.
Zo was ik een paar jaar geleden toeschouwer bij een clinic van Tuck & Patty en gister bij het slotconcert van de workshop van Deborah Brown.
Haar naam kende ik, het is een vedette in de jazzwereld, maar ik had haar nog nooit zien optreden, noch cd’s van haar beluisterd.
Haar optreden op het Conservatorium was een uitgelezen kans om eens te horen wat ze allemaal in haar mars heeft.
Van Deborah Brown had ik verwacht dat ze een stemgeluid als Sarah Vaughan of Ella Fitzgerald zou hebben, maar dat viel tegen. De rest niet, haar timing was geweldig, haar ruimte bij de hoge tonen was om jaloers op te zijn en vooral de bebop-nummers (=heel snel zingen) maakten indruk. De ervaring spatte er van af.
Een select groepje studenten mocht hun kunsten ook even vertonen en dat is altijd interessant. De meesten waren erg goed, maar wat me vooral gerust stemde was die ene blonde vrouw in het midden. Ze zag eruit als was ze de 30 gepasseerd.
Misschien had ik toch nog een kans met mijn 30 jaar bij de auditie volgend jaar.
Bij een enkeling hoorde ik intonatiefouten en ook dat stemde me gerust. Daar kan ik namelijk ook wat van.
Zoals ik al had verwacht, bracht het concert me inspiratie. De zin in zingen openbaarde zich weer.
Luidkeels zong ik op de fiets terug naar huis, ik moest natuurlijk meteen proberen wat de studenten deden.
Langzaam maar zeker kom ik weer terug op de weg die ik drie jaar geleden bewandelde. Nu moet ik er alleen wel voor zorgen dat ik niet weer voortijdig afsla.