De wind waait niet, de wind loeit in al zijn krachtigheid om het huis. Laat ramen heen en weer bewegen in hun sponningen, rukt de laatste bladeren van de bomen en toont uit volle macht de betekenis van het woord herfst.
Herfst. Wanneer ik in het donker naar huis fiets gluur ik door kale ramen naar verlichte woonkamers. Mensen houden van wit om zich heen. Soms is er een kleur. Donkerrood, lichtgroen, gedurfd blauw. Of een schilderij. Waarop met ruwe penseelslagen in rood, bruin en zwart een voorstelling is vervaardigd.
Herfst. Wanneer de onheilspellende storm mij in zijn greep heeft kan ik de slaap niet vatten. De spanning van kapotgeslagen ramen en binnengeregende druppels is constant aanwezig. De ervaring van vroeger voelen, toen de onzichtbare wind dakpannen en zware planken van de top van de boerderij naar beneden smeet. Maar ook opwinding over het geweld dat moeder natuur over ons uitstort.
Herfst. ’s Avonds in het donker naar huis. Warm ingepakt. ’s Ochtends in daglicht naar kantoor. Warm ingepakt en met een stil verlangen naar fietsen in de anonimiteit van de duisternis.
Mooi geschreven! Wat is het hier trouwens mooi geworden!
Orangez! Dank je wel, wat fijn dat je weer terug bent! Ik ga je weer lezen. 🙂
Maar het waaaaide hard vannacht joh!
Gelukkig bij ons in het oosten niet. De aannemer moet bij ons op het hoge dak de nokpannen vastzetten. 3 Maanden geleden zou hij al komen. Dus niet. Laat alsjeblieft dit najaar de stormen wegblijven. En aannemers!!!!!!!!
Mooi geschreven. Ik kijk ook zo graag naar binnen, heb wel eens ’s avonds bijna een botsing op de fiets gehad omdat ik niet op de weg lette.
Een beetje storm en de huiselijkheid ’s avonds, dat mag ik wel van de herfst.
Je laat de herfst haast aantrekkelijk klinken. Maar ik trap er niet in hoor, hoop nog steeds dat ‘ie snel voorbij is (en de winter mag ook heel snel weer weg zijn) ;-).