Het fenomeen cliffhanger wordt sinds een aantal weken weer volop gebruikt. In soaps komt de cliffhanger aan de lopende band voorbij. De bekende blik aan het eind van een scène, vaak net voordat de reclame komt, voert de spanningsboog op en houdt ons kijkers aan de buis gekluisterd tot de reclame voorbij is.
In de afgelopen weken zagen we ontelbare cliffhangers op de buis omdat de meeste lopende series een zomerstop inlasten. De laatste spannende beelden van een serie blijven door ons hoofd spoken en laten ons speculeren over het vervolg, waar we een paar maanden of zelfs langer op moeten wachten.
Gister kwam vriendin A. langs om de cliffhanger van E.R. op video te bekijken. De laatste aflevering werd afgelopen vrijdag uitgezonden, toen wij ons bij Noa in de Melkweg vermaakten, dus had ik de aflevering voor haar op video opgenomen. En natuurlijk werd de langverwachte kus in de laatste scène een voldongen feit.
Ik was een tijd lang ook een fervent kijker van E.R., maar na een paar seizoenen ben ik daarmee gestopt. Dit tot grote ontsteltenis van vriendin A. en een paar collega’s. Want die serie is het hoogtepunt van velen in televisiekijkend Nederland. Maar ik had me dit seizoen overgeleverd aan de series Charmed en Everwood.
De cliffhanger van Everwood was een denkertje. De arts in de serie kwam de familie vertellen hoe het was gegaan met de hersenoperatie van Colin, een jongen uit het dorp. Het gezicht van de arts toonde geen vrolijke trekken, maar ik kan me niet voorstellen dat Colin hersendood wordt verklaard en daarmee uit de serie wordt geschreven.
Mij dunkt dat ik de cliffhanger van Everwood snel zal vergeten. Een leven zonder favoriete series went namelijk snel, en de gemoederen worden pas weer geprikkeld als ik in september een voorstukje zie van de nieuwe afleveringen. Tot die tijd ga ik genieten van de zomer.
Maar ik moet de cliffhanger nageven dat hij prima werk verricht.