Ik laat mijn munt verdwijnen in de muntautomaat, wacht even af welke van de vier baden wordt gevuld en neem dan plaats. Langzaam stijgt het warme water hoger en hoger, langzaam verdwijnt mijn lichaam onder de bubbels, langzaam ontspannen de spieren die zonet nog ingespannen aan het werk waren tijdens een half uur baantjes trekken. Ik sluit mijn ogen, probeer de wereld om me heen te vergeten en dein dan zachtjes mee op het ritme van de bubbels.
Als ik mijn ogen open wordt mijn blik gevangen door iets groots dat zich vlak voor mijn neus bevindt. Ieks! Van schrik ga ik rechtop zitten, trek de onderkant van mijn tankini omlaag en kijk beschaamd om me heen. Zou iemand het hebben gezien?
Ik ga weer liggen, maar binnen no-time zwelt het bovenstuk van mijn tankini wederom op tot een cup à la Lola Ferari. Uit alle macht probeer ik de luchtbel te laten verdwijnen door er met mijn handen op te drukken, maar dit brengt alleen maar een nog genanter effect teweeg. Ik trek de onderkant van mijn tankini een klein beetje omhoog, zodat de overtollige lucht kan ontsnappen. Met een tevreden gezicht kijk ik naar mijn eigen welbekende tevoorschijn komende cup. Maar hoe voorkom ik dat mijn tankini weer gaat opbollen? Ik manoeuvreer in het veel te kleine bad mijn lichaam in de meest onmogelijke posities: op mijn zij, op mijn buik, zittend, op mijn andere zij, half zittend. Mijn tankini bolt weliswaar niet op, maar relaxed is anders.
Met een zucht ga ik weer op mijn rug liggen. Dan maar de bolling met mijn handen proberen tegen te houden. Ik leg mijn hoofd op de rand van het bad, sluit mijn ogen weer en probeer zorgeloze gedachten te creëren. Ik voel mijn lichaam zwaarder en zwaarder worden, maar ook kouder en kouder. Waar is de warmte gebleven? Als ik verbaasd mijn ogen open, zie ik nog net hoe het laatste restje water door het putje verdwijnt. Zucht.