De ober brengt mij warme chocolademelk met slagroom en mijn gezelschap bier. We zitten in de Ierse Pub, maar de ober spreekt gewoon Nederlands. Nepperd.
Terwijl mijn gezelschap een slok van zijn bier neemt en ik de slagroom van de dampende choco oplepel observeren we de andere gasten.
We zien een gezin dat elkaar niets te vertellen heeft, toeristen met een poster uit het Van Gogh Museum die zoekend door de ruimte lopen, fitnessgirls- en boys met familie die vreselijk populair doen en twee oude dames die kieskeurig zijn in het bestellen van een salade.
Onze blik blijft echter rusten op een gezin tegenover ons. Ze doen een spelletje waarbij ze op de achterkant van een bierviltje een woord opschrijven dat de anderen moeten raden. Moeder en dochter maken ruzie om wie er als eerste mag. Dochter wint.
Vader kijkt lachend toe en neemt een trekje van zijn sigaret. Voor hem staat een glas bier, dat al gauw door de kinderhanden van dochterlief wordt toegeëigend. Ze steekt haar vinger in het schuim, dan in haar mond. Even denkt ze na over de smaak, maar zet dan het glas aan haar lippen. Onder het toeziend oog van haar ouders drinkt ze met kleine slokjes van papa’s bier.
Mijn gezelschap en ik schatten haar hooguit twaalf. Schijnbaar vindt ze het bier lekker en is vader daar trots op, want bij het volgende rondje krijgt ze een eigen biertje. Geen fluitje, maar een echte vaas. De ober zet het gouden spul met een grote grijns voor haar neer.
Na ongeveer een kwartier is haar glas leeg en zijn haar wangen rood, maar verder lijkt de drank geen invloed op haar te hebben.
Van de wet trekken beide partijen zich kennelijk niets aan. Niet schenken aan jongeren onder de zestien? Onzin, moeten ober en vader gedacht hebben.