Die ochtend parkeerde ik mijn fiets in de opvallend lege fietsenstalling. Het was duidelijk dat er veel collega’s op vakantie waren.
Het was een gewone werkdag waarop ik een langlopende klus afrondde en klanten te woord stond. Aan het eind van de dag wenste ik mijn collega’s goedenavond en slofte met muziek van Rebekka Bakken op mijn hoofd naar de fietsenstalling. Ik haalde het kettingslot eraf, stak de sleutel in het Axa-slot en trok aan het stuur om mijn fiets uit het rek te halen.
Geen beweging.
Toen ik eens goed naar mijn voorwiel keek zag ik een onbekende kabel. Vastgeklonken aan de fiets die tegenover de mijne stond. Onnadenkend door de stang van het fietsenrek gestoken en mijn wiel meegenomen.
Ik keek er naar en haalde mijn schouders op. Negen jaar lang had ik mijn fiets geparkeerd in het steevast overvolle fietsenrek op het Leidseplein. Collega’s klaagden over gestolen fietsen en sloten die per ongeluk door hun handremkabel waren gestoken. Nooit was mij zoiets overkomen. En nu, op een rustige dag waar volop plek was, had iemand mijn fiets vastgeketend.
Het moest er simpelweg een keer van komen.
Ik belde nog wel even naar mijn fietsgrage collega boven, of het misschien de zijne was. Helaas. De conciërge mocht alleen in noodgevallen een omroepbericht plaatsen en zo kwam het dat ik mij lopend richting metro bevond. Ik haalde mijn schouders op en berustte in mijn lot.
Die berusting verdween even toen ik overstapte op de tram. In de tram was het heet en werd ik misselijk van het achteruit rijden. Met zulk een mooi weer hoorde ik niet in de tram, maar op de fiets! Had ik niet meer kunnen doen om de eigenaar van de fiets te achterhalen?
Nee. Hier had ik gewoon geen controle over. Hier kon ik niets aan doen. Ik kon alleen maar naar huis gaan, morgenochtend weer de tram en metro pakken en duimen dat de eigenaar zijn fiets van slot had gehaald. En daarmee de mijne ook.
(Maar als die rotzak inmiddels mijn fiets niet van zijn slot heeft gehaald dan zijn mijn rapen gaar!)
Da’s flink balen ja!
Ik vind het wel heel goed van je dat je het zo kon loslaten. Ik zou waarschijnlijk tevergeefs en met verspilling van veel energie wél meer hebben proberen te doen.
En anders gewoon zijn wiel losschroeven. Dat zal ‘m leren, de vlerk!
Ver-schrik-ke-lijk. Wat erg! Ik heb het zelf wel eens gehad dat mijn megazware slot dat om mijn fiets hing er voor altijd omheen bleef hangen. Sleutel afgebroken. GIL!
Of hij/ zij heeft in het geniep een oogje op je. Fietsen die aaneengeklonken zijn al waren het ringen van 2 geliefden. * zucht *…..Hoe romantisch!
Hou ons op de hoogte 😀
Oo, wat voel je je dan onthand… ontfietst…
Jullie fietsen voor eeuwig aan elkaar geketend… Ik vind het ook een romantisch verhaal 😉
Heb je je eigen fiets wel weer op slot gezet?
Tangetje mee, wiel eraf en een nieuwe er weer op?
doorknippen en daarna 5 goedkope sloten bij de Halfords kopen en bij hem om zijn wiel doen. 😉
@Rian: Jazeker! 🙂 Dacht er nog even over na om mijn slot door zijn voorwiel te doen, maar dat heb ik toch maar laten zitten. 🙂
@Terrebel: Ja, ik had ook wel een tangetje en voorwiel in mijn broekzak zitten…
Flink balen, volgende keer een betonschaar in je werktas stoppen 🙂