Mits ik de drie jaar lange ‘relatie’ op de basisschool niet meetel, begon ik mijn eerste lange relatie toen ik zeventien was.
Mooie jongen, lang blond haar, type gewone hardrocker. Ik ontmoette hem op de Havo, waar hij een klas hoger zat dan ik.
Via een vriend van hem kwam ik als zangeres terecht in de band waar hij toetsen speelde. Hij was iets ouder en had zijn rijbewijs al. Het duurde niet lang voordat hij aanbood om me na het repeteren thuis te brengen met de auto van zijn ouders. In het donker reden we naar mijn huis, onderwijl luisterend naar Queensrijche, Dream Theater of elkaar.
Onze eerste zoen volgde al snel, in de koude hal op de boerderij van mijn ouders waar ik hem in eerste instantie gedag zei, hem toen terugriep en hem zoende.
Al snel brak de zomer aan. Op een warme dag spraken we af dat hij me van het station in Leeuwarden zou ophalen. Ik zag de auto staan, liep er naar toe en voordat ik het portier opende zag ik door het raam zijn korte broek en zijn benen. Donker overmatig behaarde benen. Ieks!
Het was niet dat ik zijn benen niet eerder had gezien, maar in die auto, met de volle zon erop, moest ik toch even slikken.
Na drie jaar was ik verlost van zijn behaarde benen, maar haalde er daarna nog genoeg andere in huis. Een vriend van me plaagde me er dikwijls mee: “Terrasje pakken? Dan doe ik speciaal voor jou mijn korte broek aan!” Grmbl.
Inmiddels ben ik de 26 gepasseerd, de leeftijd waarvan men zegt dat het uiterlijk van de man minder belangrijk is voor de vrouw en het innerlijk des te belangrijker. Het is waar. Ik geef nog maar weinig om de behaarde benen van een man. Maar ik vraag me wel af hoe het zover heeft kunnen komen dat wij vrouwen alles in het werk stellen voor gladde, geschoren benen en mannen zonder blikken of blozen ongeschoren rond mogen lopen.