Beginneling

Ik ben een leek op gitaargebied. Een echte beginneling. En dat kon iedereen aan me zien aan de manier waarop ik gister door de gitaarwinkel schuifelde. De onzekerheid droop van me af. Ik was niet eens op zoek naar een specifiek gitaaronderdeel, ik wilde een muziekstandaard. Zo’n ingewikkeld ding die je helemaal kan opvouwen en weer uitvouwen zodat er bladmuziek op kan staan. Ik heb al een zwarte, maar die heb ik uitgeleend. Nu wil ik degene aan wie ik de standaard heb uitgeleend een nieuwe standaard cadeau doen. Zodat ik de mijne weer kan gebruiken en hij een leuk verjaardagscadeau heeft. In de winkel zag ik een hoop goedkope gitaren staan. Tweedehands zo te zien. Er zaten best een paar mooie exemplaren tussen, maar ik was nu al hopeloos verknocht aan de mijne. Dus liet ik die mooie rooie gitaar voor wat het was. Zo’n gitaar ga ik nog wel eens kopen als ik echt goed kan spelen. Tussen al die gitaren vond ik een aantal muziekstandaards, maar geen zwarte. Ik vroeg nog even na bij de balie of ze ‘m niet meer hadden staan. De jongen die me te woord stond rende nog naar boven om te kijken, maar kwam hoofdschuddend naar beneden. De zwarte muziekstandaards waren uitverkocht. “Dan wil ik wel wat anders,” zei ik en ik bestelde een goedkoop setje nylonsnaren. Mijn gitaarleraar had verteld dat het ook handig was om een voetsteun te kopen. Ik wist alleen in de winkel niet meer zo goed hoe dat ding heette. “En ik wil graag een uh…” Met mijn handen probeerde ik het ding uit te beelden, maar dat lukte niet echt. “Een ding voor de voeten, een voetsteun, of pedaal, geloof ik, ik weet niet hoe het precies heet,” stamelde ik. De jongen achter de balie vertelde me dat ‘zo’n ding’ een voetsteun heet. Ik zal het niet meer vergeten. Ik nam ook nog twee roze plectrums mee. Plectrums? Had ik dat woord in de winkel wel gebruikt? Had ik niet stiekem plug gezegd? Voordat ik weer een gitaarwinkel binnenstap, moet ik toch echt zorgen dat mijn gitaarkennis op peil is.