De maat is vol. Ik pik het niet langer. Ik heb er genoeg van dat je me elke dag voor schut zet. Mensen staren ons na en lachen ons uit. Ik heb er genoeg van dat je me elke dag hard laat werken terwijl jij alleen maar tegengas geeft. Als je denkt dat dit de manier is om met mij om te gaan, dan heb je het fout. Besef je wel dat jouw gedragingen mij niet alleen voor schut zetten, maar ook gevaarlijk zijn? Ik schaam me voor je. Kijk geïrriteerd als we samen buiten zijn. De mensen om me heen geven me vaak ongevraagd advies. “Probeer het nog even,” zeggen ze dan. Met een mokkend gezicht luister ik naar ze. Want ik besef dat ik je nodig heb. En dat het ook fijn is als we samen zijn. Maar er zijn ook mensen die vinden dat ik je aan de kant moet zetten. Omdat je me niet met respect behandelt. Na lang twijfelen heb ik vandaag besloten dat ik naar ze ga luisteren. Met pijn in mijn hart ga ik je straks vertellen dat je bij me weg moet gaan. Dat als je morgen wakker wordt ik er niet zal zijn. Ik vraag me af of je me zal missen. Wellicht merk je niet eens dat ik er niet ben. Maar laten we één ding afspreken. Ik kom maandag bij je langs. En als ik zie dat je veranderd bent, neem ik je terug. Dan wil ik weer van je genieten en me door jou overal naar toe laten rijden. Stilletjes hoop ik dat het de fietsenmaker lukt. Dat hij jou kan helpen. Ons kan helpen. Want anders is het afgelopen, over en uit.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *