“Met de assjiestente van dokter Van der Ploooeeeg.” Het is de meest beroemde zin uit de populaire televisieserie ‘Zeg ‘ns Aa’, die van 1981 tot 1994 op de Nederlandse televisie te zien was. In mijn herinnering heb ik altijd erg om de serie moeten lachen, maar volgens mij ben ik ergens in die laatste jaren afgehaakt. ‘Zeg ‘ns Aa’ kijken in je pubertijd lijkt me nogal ‘not done’.
Maar ‘Zeg ‘ns Aa’ is terug. In de theaters ditmaal. Met de originele cast nog wel, helaas met uitzondering van John Leddy.
Wat moet je eigenlijk verwachten van een toneelstuk van ‘Zeg ‘ns Aa’? Veel. Aan het begin van de voorstelling twijfelde ik. Waren de verhaallijnen die ze hadden bedacht wel geloofwaardig? Hoorde het wel bij de doktersfamilie? Pasten de twee spelers die nooit in de televisieserie hadden gespeeld wel in het verhaal? Allemaal redenen waarom ik het begin matig vond. Maar het werd beter. En uiteindelijk zelfs waanzinnig goed. Ik werd meegezogen in het verhaal, het decor was indrukwekkend, Koos zijn afwezigheid werd vergeten, ik raakte gewend aan de twee nieuwe spelers, Mien haar naïviteit was ouderwets hilarisch en uiteindelijk lag ik dubbel van het lachen op mijn stoel. En dat overkomt me niet vaak in het theater.
Toegegeven, Mien Dobbelsteen is de spil van het toneelstuk. Met haar staat of valt het succes. Maar het toneelstuk staat als een huis. Eerlijk gezegd is het één van de beste toneelstukken die ik ooit heb gezien. En eerlijk gezegd voel ik me een enorme muts als ik dat hier opschrijf, maar goed is nu eenmaal goed, zoals een toneelstuk van een populaire comedyserie behoort te zijn.