Toen ik ruim vijf jaar geleden in Amsterdam stage liep, ging ik steevast met mijn klasgenoot naar Kam Yin, een goedkoop Chinees/Surinaams restaurant in een klein straatje bij de Zeedijk.
Een jaar later was ik samen met een studiegenoot van de muziekopleiding die ik volgde veelvuldig te vinden in de Kletskop op de Zeedijk, een kleine bruine en vaak rustige kroeg met goeie muziek en barpersoneel waar je altijd een praatje mee kon maken.
Na het afronden van beide studies kwam ik nog maar zelden op en in de buurt van de Zeedijk. Mijn klasgenoot en ik maakten als we elkaar via de telefoon spraken altijd plannen om snel weer te gaan eten bij Kam Yin, maar zulke plannen verwaterden meteen nadat we hadden opgehangen.
En hoewel mijn zanglerares elke maand in de Kletskop optrad, ik had altijd wel een reden om niet te gaan. Maar gister besloten mijn muziekstudiegenoot en ik ouderwets gezellig te doen en op het terras van de Kletskop af te spreken. Een perfect plekje om zeker te zijn van een tafeltje met goed uitzicht op de voorbij wandelende toeristen, junks en echte Amsterdammers. En het uitzicht was geweldig. Onze wenkbrauwen fronsten regelmatig bij de aanblik van alle typetjes die voorbij kwamen. Zelfs het bier smaakte als vanouds. Ik kon me niet herinneren dat ik ooit had gezegd geen bier te lusten. Met dit warme weer dronk ik toch makkelijk een paar vaasjes weg.
Wat uurtjes later besloten we iets te gaan eten. En hoewel ik niet met mijn klasgenoot was en mijn muziekstudiegenoot nog nooit in Kam Yin had gegeten, werd dat natuurlijk hét voor de hand liggende restaurant om naar toe te gaan. Eenmaal binnen werd ons een tafeltje toegewezen door dezelfde vrouw die dat vijf jaar geleden ook deed. Meteen werd ik overweldigd met een ‘kind-aan-huis-gevoel’, alsof ik er nog elke week at. De inrichting zag er ook nog steeds hetzelfde uit, inclusief het piepen van de stoelen bij het aanschuiven en de papieren placemats op de tafels. De bediening was geen spat veranderd, ze werkten nog even hard en snel. Binnen twee minuten werd ons eten geserveerd (ze beschikken vast over hele goeie magnetrons) voor de luttele prijs van 15 euro, inclusief drank en fooi. Alsof de tijd had stilgestaan en de euro geen grip kon krijgen op dit druk bezochte achterafrestaurantje. Dit rondje door oud-Amsterdam maakte mijn verleden even heden, en toen weer verleden.
In de toekomst moet ik toch echt mijn klasgenoot eens bellen.