“Ik accepteer je zoals je bent.” Hij knikte verlegen.
Ze hadden net gezoend. Voor het eerst. Na een paar maanden doorspekt met twijfels en elkaar leren kennen was het eindelijk zover.
Eigenlijk was er geen aanleiding voor haar om de zin uit te spreken. Maar door het wél te zeggen had ze rust. Ze accepteerde hem. Ze hoefde hem niet te veranderen.
Zijn vrienden sommeerden haar om hem aan te sporen zijn opleiding af te maken. Ze weigerde. Ze was zijn vriendin, niet zijn moeder.
Een paar jaar later vertoonde de perfect ogende relatie scheurtjes. Uit onzekerheid en angst hield ze de touwtjes strak in handen. Hoe groter de afstand tussen hen werd, hoe minder ruimte zij hem gunde.
Maar liefde is niet dwingbaar. Een persoon ook niet.
Hun eens zo prachtige schip zonk naar de bodem. Hardhandig werd ze door de golven aan wal gesmeten. Toen ze haar ogen opende en de pijn voelde, dacht ze terug aan haar eigen opvatting: een partner veranderen is onmogelijk.