Het was warm gister, maar in de muziekzaal gaf de airco verkoeling. Door het mooie weer waren er minder mensen op de uitvoering afgekomen, ik telde er ongeveer 30. Het maakte mij eigenlijk niet zo veel uit hoeveel mensen er in de zaal zaten. Publiek is publiek, in welke getale dan ook. Samen met mijn medecursisten stond ik achter in de zaal zenuwachtig te zijn. Ik vond het spannend, want dit was de eerste keer dat ik op het podium zou staan met een gitaar in mijn hand.
Toen we eindelijk werden opgeroepen namen we onze gitaren, muziekstandaards en voetensteuntjes mee en gingen op het podium zitten. Bij het eerste nummer hoefde ik niet te beginnen met gitaarspelen, dat stemde me van binnen gerust. Mijn medecursist begon te spelen en samen met de andere cursist begon ik te zingen. “Streets of London”, kampvuurhit nummer 10. We sloegen ons door dit lastige nummer heen. Daarna was de gouwe ouwe “Wonderful Tonight” aan de beurt. Ik probeerde de zaal in te kijken terwijl ik zong en gitaarspeelde, maar raakte daardoor de draad kwijt. Mijn ogen richtten zich weer op mijn vingers die de akkoorden pakten. Dan maar even geen blikken in de zaal werpen. We kwamen “Wonderful Tonight” best goed door. Mijn zweterige vingers gleden af en toe van de snaren, maar voor een eerste keer ging het prima. Ons laatste nummer was “Summertime”. De klapper voor mij, aangezien ik in het middenstuk een kleine improvisatie met mijn stem weggaf. Ik had er niet op gestudeerd, dus voor mij was dit een ‘echte’ improvisatie. Het publiek was verrast. Ze hadden hoogstens een solo op gitaar verwacht, maar geen solo met de stem. Ik liet ze bijna alle bijzondere noten horen die ik in mijn hoofd had. Toen ik klaar was klapte het publiek uitbundig. Ik ging verder met het laatste stukje “Summertime” en mocht toen eindelijk het podium verlaten. Het was pauze, dus ik rende meteen naar de bar en trakteerde mezelf en de anderen op een biertje.
Dat hadden we wel verdiend.
Bij de volgende uitvoering die ik deze week heb hoef ik alleen maar te zingen. En dat voelt nu even als een grote opluchting.