Er is een tijd geweest dat ik bang was voor de boze buitenwereld. Dat een ritje naar de supermarkt al te ver was. Dat ik Amsterdam ontvluchtte en op de boerderij onderdook.
Het vertrouwen in mijn lichaam en geest was kwijt. Ze hadden me in de steek gelaten. Op de boerderij vond ik het beetje bij beetje terug. De rust werkte helend.
Tegenwoordig draait mijn leventje weer op volle toeren. Ik heb mijn leven weer opgepakt bij waar ik gebleven was.
Maar soms overvalt de angst me. Als ik in het theater zit. Of tijdens een toets op school. Of als ik in mijn keuken sta en naar buiten kijk.
Dan moet ik mezelf streng toespreken. “Geen chocola meer eten, daar word je moe van!”
Ik zucht en zeg met hangende schouders ‘ja’ tegen mezelf.
Ik weet dat het moet. Want suiker maakt meer kapot in mij dan me lief is.