Ik heb een bloedhekel aan stagiaires. Zeker wanneer de behandelend arts in de waan is dat ze het zelf wel kunnen en blij zijn dat ze even tijd voor zichzelf hebben. Zo zei een stagiaire van een manueel therapeut ooit tegen mij dat ik maar voor één klacht kon langskomen, dus niet voor pijn in de onderrug én zere knieën. Terwijl die twee toch echt met elkaar in verbinding stonden.

De manueel therapeut maakte de keer daarop zijn excuses en bleef toen bij de stagiaire in de buurt, die ik vanaf dat moment eigenlijk had moeten weigeren.

Bij de Mensendieck therapeut deed ik mensonterende oefeningen. Natuurlijk kwam daar een stagiair kijken terwijl ik in mijn ondergoed voor de spiegel op handen en knieën zat. En bij een andere fysio zat ook al een stagiair, al was dat gelukkig eenmalig.

Nu ik maandelijks bij de verloskundige zit had ik er wel over nagedacht. Dikke kans dat ik daar ook een stagiaire zou tegenkomen. Maar er is iets veranderd. Mijn buik is soort van algemeen gemeengoed geworden en ik heb daar, tegen alle verwachtingen in, de minste problemen mee. Dus dacht ik gister nog: als ik naar de verloskundige ga en er is een stagiaire, dan ga ik zelf voorstellen dat zij (of hij) mijn buik mag voelen.

Alsof de goden mijn gedachten hadden gehoord: ik werd getrakteerd op een stagiaire. Een alleraardigst en lief meisje dat op snuffelstage was en nog niks zelfstandig kon. Natuurlijk mocht ze voelen. Dat deed ze heel voorzichtig, met een goed oplettende verloskundige achter haar. Prima vond ik het. En och, wat was het leuk dat ze mocht raden hoe ver ik was. Ze zat er maar een week naast.

Waren ze allemaal maar zo aardig, lief en mooi. Dan zou ik mijn irritaties voor altijd kunnen laten varen.

6 reacties

  1. nadat ik het certificaat gehaald had om stagiaires te begeleiden dacht ik vol goede moed aan de lsag te gaan. gros van de stagiaires die ik ben tegengekomen hebben de passie niet, hadden geen zin om op tijd aanwezig te zijn en dachten wel even vroeger huiswaarts te keren. ik heb daarna aangegeven alleen nog stagiaires te willen begeleiden die helemaal achter hun toekomstige beroep stonden. maar da’s tegenwoordig wel veel gevraagd …

  2. Ik heb altijd met veel plezier leerling-verpleegkundigen begeleid en werk bij ons persbureau nu ook een nieuwe werkneemster in. Ik vind het zo leuk! Tijdens mijn bevalling zat er tijdens de weeënstorm een allerliefste dokter in opleiding naast mijn bed, die me aanmoedigde en niet van mijn ene zijde week (aan de andere zat mijn man :-)) terwijl hij het best eng vond allemaal. Wat een geweldig ventje, zal hem nooit vergeten. Dus stagiar(e)s, prima, tenzij ze inderdaad van die stomme dingen zeggen zoals bij jouw manueel therapeut 🙁

  3. De ene stagiaire is natuurlijk de andere niet en het is nu eenmaal onmogelijk om in wat voor beroep dan ook te starten als iemand met jarenlange ervaring!

  4. Toen mijn mams van mij, haar eerste kind, lag te bevallen stonden er vijf leerling-verpleegsters om haar bed. Ik zou gillend gek zijn geworden!

  5. No way hoezee. Geen stagiaires meer aan mijn bed/behandeltafel. Ik kom altijd voor zeer lullige en genante vrouwendingen bij de dokter en ik ben er klaar mee. Ik houd geen open huis verdorie. En jammer dat zij de kans missen er van te kunnen leren, mijn stress vind ik belangrijker. Soms laat ik ze wel toe, maar alleen als het vrouwen zijn. Mannen vraag ik vriendelijk te vertrekken. En die ene keer dat ik dat eindelijk durfde, keken ze er niet eens van op. Wat een overwinning!

  6. Ze zullen het toch moeten leren. Voor kleine dingen heb ik er geen moeite mee, maar als er echt wat aan de hand is, wil ik een ‘echte’.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *