We zaten voor de televisie. Op zich al een opmerkelijk feit omdat we nooit tv keken als we samen waren. Met elk een bord eten op schoot lieten we de afstandsbediening tussen ons rouleren, tot op de BBC de Embassy Snookerfinale te zien was. De afstandsbediening kreeg ik niet meer terug. Ik kijk nooit snooker, maar met wat achtergrondinformatie en een uitleg van de regels was het zowaar interessant. Ik zag Ronnie, die probleemloos afstevende op de wereldtitel. Hij krijtte het topje van zijn keu, ging in de juiste positie staan, concentreerde zich, bracht de keu naar achter en stootte de bal. En terwijl de bal over de snookertafel rolde, een pocket vond en naar beneden viel, viel bij mij het kwartje. “Ik weet waarom ik me de laatste dagen zo rot voel,” zei ik als uit het niets. De bal rolde verder tot hij stillag. De scheidsrechter pakte de bal op en legde deze op tafel, ik beantwoordde de vragende blik van mijn gezelschap door mijn gevoelens op tafel te leggen. De bal lag stilletjes op zijn plek en was weer onderdeel van het spel. Ik gaf mijn gevoelens een plek en hoopte vurig dat ze niet van hun positie af waren te stoten. Het spel ging verder.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *