Een avondje met Shelley Hirsch is een aparte ervaring. Samen met de pianist Anthony Coleman tradt zij afgelopen zaterdag op in het Bimhuis. Shelley is een zangeres wiens vocale performance wiebelt tussen het theatrale en de vrije improvisatie. Er was meer publiek aanwezig dan ik had verwacht. Ik kende Shelley niet, maar ik ben altijd nieuwsgierig naar zangeressen die in het Bimhuis optreden. Wat Shelley deed kon ik niet echt zingen noemen. Ze improviseerde met haar stem. Naast het zingen van een jazzy nummer op een klassieke manier, ging ze fluiten, fluisteren, rare geluiden voortbrengen en haar eigen stem sampelen, wat ik een week geleden nog bij Klaas had gehoord. Meestal haak ik vrij snel af bij dit soort zangeressen, maar deze keer ben ik de hele avond wezen luisteren. Het was misschien freaky wat ze deed, maar ook interessant. En ze had ontzettend veel lol met de pianist op het podium en dat werkt aanstekelijk.
In de pauze dronk ik een bakje thee aan de bar. Eerst stonden er twee gezette, grote vrouwen naast me. De één had een mannenstem en bestelde als een echte gay wat te drinken. De minder gezette vrouw zei: “Nou, zo theatraal vind ik het niet. Dat kan jij veel beter.” “Ja, ja, dat denk ik ook. Misschien moet ik daar weer iets mee gaan doen. En dan moet jij mij regisseren,” antwoordde de grote vrouw uit de hoogte. “Jaaaah, laten we dat doen. Het lijkt me zóó leuk om met jou samen te werken!” riep de minder gezette vrouw enthousiast. Toen verdwenen ze met hun drankjes naar de zaal om daar samen plannen te smeden voor een theatrale voorstelling.
Even later kwam de pianist Anthony naast me zitten. Hij babbelde er lustig op los met iedereen die aan de bar zat en af en toe keek hij mij aan. Ik luisterde en zei verder niets. Hij vond de muziek die gedraaid werd in de pauze erg goed en vroeg aan de barman welke cd ze hadden opstaan. De barman wist het niet en haalde de cd-hoes erbij. Meteen passeerden er allerlei namen de revue van pianisten die het zouden kunnen zijn. Het bleek Danilo Pérez te zijn. Ik had ook met interesse naar de cd geluisterd omdat er vrij veel zangeressen op meezongen. Toen Anthony het cd-hoesje neerlegde, pakte ik het en bekeek de namen op de cd. Anthony zag het en zei tegen me: “It’s really good hey.” “Yeah, it is,” antwoordde ik. Shelley kwam er ook bij staan en ik luisterde naar hun verhalen.
Ze vertelden eigenlijk alleen maar wanneer ze weer naar huis gingen, waar ze de afgelopen tijd hadden opgetreden en dat ze vanwege ziekte concerten hadden moeten afzeggen. Anthony liep nog met een oordopje in omdat hij last van zijn oor. Al waren ze dan niet zo beroemd, het gaf een speciaal gevoel dat ik met ze aan de bar zat en alles kon horen wat ze zeiden.
Nadat Shelley naar de wc was geweest wilde ze beginnen aan de tweede set, want ze voelde dat het minder goed ging met haar stem. Na die set ging ik meteen naar huis en bedacht me dat het Bimhuis op die manier erg knus en charmant was. Want waar zit je tegenwoordig nog met de artiesten aan de bar te babbelen?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *