Voor de gelegenheid was de zaal in de Melkweg gisteravond gevuld met stoelen en mocht er op last van de band niet gerookt worden. Ik prefereer deze opstelling. Ik vind het heerlijk om al zittend en zonder rook weg te dromen bij een concert.
Mijn gezelschap en ik nestelden ons op het zijbalkon, waar we het optreden van Rickie Lee Jones perfect konden zien.
Ze is een fenomeen in de muziekwereld, vooral voor de singer/songwriters en draait al sinds de jaren ’70 mee in de muziekindustrie.
Ik weet nog dat ik haar naam altijd als vergelijkingsmateriaal bij cd-recensies in de OOR tegenkwam, zodat ik in de platenzaak naar een cd ging luisteren. Maar door de verschillende muziekstijlen die ze gebruikt en haar snerpende stemgeluid was ik niet overtuigd. Pas toen ik een aantal nummers van de cd ‘Flying Cowboys’ in een tv-serie hoorde (weet iemand welke?) en zelf het nummer ‘Chuck E’s in love’ zong kon ik haar muziek en stem waarderen.
Ik ben geen groot fan, maar een concert van haar in de Melkweg kon ik niet overslaan. En hoewel ik maar weinig nummers van de setlist kende, was ik onder de indruk.
Haar achtkoppige band en de circa dertig instrumenten die ze tot hun beschikking hadden namen me mee op een muzikale reis en verveelden me geen moment. De performance van Rickie was indrukwekkend. Ze dirigeerde haar band en werd op een prettige manier behandeld als een diva. Het was duidelijk te zien dat ze het naar haar zin had, ze zong zelfs een paar extra jazznummers die niet op de setlist terug waren te vinden. Ze verraste hiermee niet alleen het publiek, maar ook de band.
Het concert overtrof mijn verwachtingen en is één van de beste concerten die ik ooit heb gezien. Onderstaande foto heb ik helaas niet zelf gemaakt, ik had mijn camera weer eens thuisliggen. Volgende keer toch maar meenemen, ik had prima foto’s kunnen maken.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *