Rebekka Bakken

De warme klanken van de begeleiding stonden in schril contrast met de ruwheid van de stem van de Noorse zangeres Rebekka Bakken. Het was daarom ook niet haar stem waar ik gister voor viel in het Bimhuis, maar voor haar eigen nummers die prachtig gearrangeerd waren. Tussen de nummers door vertelde ze over haar teksten, die haar bijzondere kijk op het leven verwoordden. Na het concert kocht ik haar cd, liep toevallig langs de toetsenist die de cd met alle plezier wilde signeren en van de gelegenheid gebruik maakte om te vragen naar de dichtstbijzijnde coffeeshop. Op het podium had Rebekka al als een klein stout meisje het woord ‘hasjes’ door de microfoon geschreeuwd. Dat kon in Noorwegen niet, hasjes was daar een scheldwoord.

Toen Rebekka uit de kleedkamer kwam liet ik ook haar de cd signeren. Ach ja, ik was er nou toch. Ik bevond me in het gezelschap van zangeressen en dit was een ideale gelegenheid om een praatje met haar te maken. Of ze een muziekopleiding had genoten (“Nee, je kunt maar het beste zo min mogelijk weten, dan geniet je het meest”), hoe ze haar nummers schreef (“Ik creëer een sfeer en probeer mijn gedachten uit te schakelen want die verpesten het alleen maar”) en waar ze woonde (“Na acht jaar New York woon ik nu in Wenen”). Een apart mens, kwetsbaar en stoer tegelijk, dat iets te vaak ‘fuuuck’ zei. Ze wenste ons succes met onze zangcarrière en ’tot de volgende keer, hé, misschien zie ik jullie een keer optreden’. Haha, yeah right.