Ik was maandagmiddag in de Dirk van den Broek op het Heinekenplein.
Het was er druk.
De rijen achter de kassa waren zo lang dat ik eigenlijk mijn mandje wilde laten staan en bij de Albert Heijn mijn boodschappen wilde halen.
Toch besloot ik te wachten. Het zal een kwartier geduurd hebben voordat ik aan de beurt was.
Gister hoorde ik dat medewerkers van diezelfde Dirk van den Broek een 43-jarige vrouw hebben doodgeslagen, omdat ze een blikje bier en hondenvoer had gestolen.
Ik hoorde het in eerste instantie toen ik even bij vocaliste K. langsging in een café vlakbij de Dirk. Buiten stond een busje van het NOS-journaal.
Mijn mond viel wijd open toen ik de reden van de aanwezigheid van het busje hoorde.
Koude rillingen liepen over mijn rug.
Vocaliste K. liep intussen met champagne naar een tafel, een collega van haar nam een taart mee met brandende sterretjes.
‘Lang zal ze leven’ werd ingezet. Een echtpaar was vijftig jaar getrouwd.
Na het nieuws dat ik had gehoord was dit beeld zo onwerkelijk. De mooie taart, de blije gezichten en het feit dat twee mensen al zo lang samen zijn en wellicht gelukkig zijn met elkaar had even geen bestaansrecht in mijn wereld.
Ik kon er niet van genieten.
Maar waar mensen worden doodgeslagen zijn ook mensen blij en gelukkig.
Vandaag ga ik weer boodschappen doen. Ik ga niet naar de Dirk. Geen zin na dit gebeuren. De Albert Heijn is de volgende optie, maar eigenlijk is die keten al net zo fout.
Gelukkig zit er nog een C1000 om de hoek.
Tegelijkertijd hoop ik dat Prins Bernhard zich niet weer zal verlagen tot de categorie ‘een beetje dom’.
Laat dit een goede les voor hem zijn.