De pauze vullen mijn collega’s en ik altijd op met een wandeling van ongeveer een half uur. Een fijne werkonderbreking kan ik je vertellen, zo struinend langs de snelweg en het water. We wandelen steevast langs het weitje met schapen, pony, kippen, kalkoenen en konijnen (waarschuwen de eigenaar ook als er iets aan de hand is met de beesten), trotseren de wind die machtig loeit als we onder de snelwegen doorlopen en genieten van het kabbelende water als we over de kade lopen.
Vanwege de lichaamsbeweging (je zit per slot van rekening toch acht uur op je kont) en het leegmaken van het hoofd willen we koste wat het kost een ommetje maken. Oké, behalve als het heftig regent dan, want natgeregend achter je bureau plaatsnemen is ook niet je-van-het. Maar wat te denken van hitte? Lijkt een uitgelezen kans om van het weer te genieten, binnen in de airco heb je namelijk geen idee van de buitentemperatuur. Maar dat laatste is ook een handicap, want soms is de hitte too much en kan je maar beter achter je bureau blijven zitten. Alleen heb je daar dan geen idee van.
Zoals afgelopen donderdag. De hitte was drukkend, het was benauwd, maar wij besloten ons er niets van aan te trekken en liepen ons gewoonlijke rondje. Maar eenmaal terug achter mijn computer lukte het me niet om af te koelen ondanks de airco, die het natuurlijk op zo’n moment laat afweten. Ik werd witter en witter, bleker en bleker. Toen de collega’s allemaal de ruimte verlieten voor een presentatie (die overigens in een snikhete ruimte plaatsvond) bedankte ik en bleef bleek achter. Maar de afwezigheid van de anderen gaf mij de nodige zuurstof en ik knapte langzaam wat op. Zodat ik na verloop van tijd mijn gezicht kon laten zien op de barbecue, waar een collega opmerkte dat ze bang was dat ik van mijn stokje zou gaan.
Ik ook, maar ik hield het vol. Al is schaduw me opeens heilig sinds donderdag. Maar bij de anderen ook. En zo kwam het dat op vrijdag een gejuich van de afdeling opsteeg toen de eerste regendruppels vielen. Ik was dan wel degene die bijna van haar stokje was gegaan, de anderen zweetten zich een slag in de rondte en waren net als ik maar wat blij met wat koelte. We kijken dan ook met z’n allen uit naar volgende week. 19 Graden? Dat bestempelen wij als perfect pauzewandelweer!
Zo belanden mijn collega en ik afgelopen vrijdag in een hoosbui tijdens de wandeling. Binnen een minuut tot op de onderbroek nat.
nog steeds geen regen gezien hier 🙁
één regenbui op vrijdagochtend. voor de rest niets. ik wacht af.
Ha, 19 graden. Dat is okee. Alles rond de 20 is okee. Ik zie dat het wel gaat regenen, dat is minder. Maar goed, je kunt ook niet alles hebben in ’t leven. 😉
Wij wandelen meestal ook tussen de middag (om dezelfde reden als jij), maar ik had dat met die hitte na maandag al bekeken. Ik voel na de wandeling zo waar bijna in slaap. 20 tot 23 graden is perfect.
Even de benen los, heerlijk. En pas goed op jezelf!
Ojee… ben je oververhit geraakt…
:o)
Jeetje, je beschrijft mijn donderdag, ook wandelen zoals elke dag enzovoort. Alleen 1 nadeel, een airco was er helaas niet, dus polsen onder de kraan en vrijdag vrij nemen.
Tijdens mijn pauze goot het hier!! Dus wandelen zat er helaas niet in. Misschien morgen beter?
U mag ten allen tijde hier bij mij op mijn berg komen zitten. Tot September gaat de temperatuur hier niet onder 30 a 35 graden.
Was getekend
Hitte, zon, regen en wind, niets weerhoudt ons van ons half uurtje wandelen! Maar 19 graden met een zonnetje is wel zo ongeveer perfect ja 🙂