Kindje en ik waren dus afgereisd naar Friesland. Met de trein, want ik en autorijden gaan nog niet samen en lief is nog druk bezig met lessen. Dylan vond ’t allemaal wel best, die vermaakte zich wel in de eersteklas coupé (tja, als je dan reist, moet je het goed doen ook).
In Friesland gingen we, met de auto, naar Aqua Zoo. Slenteren door het groen, beestjes bezichtigen (waaronder een dwergkangoeroe mét pasgeboren kleintje in de buidel) en ons vergapen aan een vogelshow waarbij de laag-over-de-grond-vliegende-uil het haar van mijn vader raakte.
Dylan sliep, werd af en toe wakker voor een flesje en keek een beetje verwonderd naar al dat groen. Issie in Amsterdam niet gewend. Maar dat flesje ging niet helemaal op. Geen probleem, waarschijnlijk veel te veel te zien. Maar de volgende dag ging ’t ook niet op. Geen probleem, andere omgeving, veel prikkels. Maar. De volgende dag. Ging ’t ook niet op. En op vrijdagavond, toen we samen op de trampoline hadden gewiebeld, voelde hij warm aan.
Ik negeerde het. Ik vertikte het om te ontdekken dat mijn zoon binnen twee maanden tijd voor de vijfde keer koorts had. Om vervolgens de volgende dag 38.5 te constateren. En aan het eind van de dag 40.0 en een ontroostbaar schreiende baby. Zetpil! Flux!
De gehele dag lag ik naast hem. Vond ‘ie fijn. De tweede dag kon hij weer in zijn eigen bedje slapen. De derde dag was er nog wat verhoging en een zeer rustige baby. De vierde was ‘ie weer als vanouds, druk en beweeglijk, en treinden we via oma en opa terug naar huize Amsterdam.
Het hoort erbij. Ik weet het. Maar wat is het vre-se-lijk om je eigen kind ziek te zien. Terwijl ik altijd riep dat het zo goed is als kindjes ziek zijn. “Lekker weerstand opbouwen!” Inmiddels kan die weerstand m’n rug op.
Er zal wel een tijd komen dat ’t beter gaat. Dat die vervelende hoest (die ons nu beiden wakker houdt ’s nachts) minder is of zelfs weggaat, dat er even geen tandjes doorkomen (hoogstwaarschijnlijk de veroorzakers van de algehele malaise) en z’n neus niet meer zo vol zit. En tot die tijd genieten van de periodes dat het wél goed gaat.
[zoals altijd: klik voor groter]
Lijkt me best zwaar. En als het je eigen kind is, maak je je natuurlijk heel veel zorgen. Weet je dat ik blij ben dat ik geen kinderen heb als ik dit soort verhalen lees. Maar ik weet ook dat ik een hoop mis hoor ;-).
Zorgen, zorgen.. Steef zei van de week: ga je nu de komende 18 jaar bij elke keer koorts denken dat ie nooooiit meer beter wordt?
Mindere kant van het moederschap, de bezorgdheid. Maar die ene dooddoener is wel waar, het hoort erbij..
ik kon het op een gegeven moment ook niet meer horen, weerstand opbouwen. twee andere woorden voor ziek en ellende. maar het ‘hoort erbij’ hè.. #grom Kleuter was tot z’n 2e slechts 1 x ziek geweest, maar toen ging ‘ie naar de peuters en begon de ellende. dik 2,5 jaar was ‘ie vaker ziek(jes) dan niet. nu gaat het beter #fingerscrossed, maar we zijn volgens mij nog niet klaar met het ‘weerstand opbouwen’..
gelukkig vergeet je het tussendoor, als het wel helemaal geweldig gaat, ook net zo snel weer en geniet je dan éxtra =)
Dat is gewoon ook niet leuk, als je kind ziek is. Zeker zo’n kleintje niet. Want het kan nog niet praten en nog niet zeggen wat het voelt en zo. Ik hoop dat hij zich snel weer fitterder voelt.
Apart. Zo keek Menno ook, jaren geleden, toen ik hem ontmoette in Haarlem *glimlacht*