Mensen, ik zit weer eens achter mijn computer.
Normaal gesproken hang ik erachter. En dan heb ik geen zin om een stukje te typen. Zeker niet de afgelopen weken, als één oog kijkt naar de tenniswedstrijd op televisie en het andere oog naar een wedstrijd via een livestream op de computer.
En dan tussendoor nog Angry Birds willen spelen ook (wat eindelijk kan, want ik ben na het overlijden van mijn Sony Ericsson toch maar overgestapt op een iPhone, met dank aan mijn vakantiegeld).

Dus verscheen hier niets.

Ik had wel dingen te vertellen, dingen die ik wilde delen. Maar die bedenk ik vooral als ik op de fiets zit. Tussen de bloemetjes, boven de rivier of op een grindweggetje waar een veldje naast is met pony’s en ganzen. Die ganzen, moet u weten, hebben jongen. Het is zo schattig om te zien. Ik wilde al een tijd lang een foto van ze nemen maar ze waren steeds te ver weg. Maar elke keer als ik die ganzen zag, moest ik denken aan een krantenbericht. Dat er teveel ganzen zijn. En dat ze vergast zullen worden.
Ach moedergans met haar arme gansjes denk ik dan. Ik moet een stukje over jullie schrijven.
Maar ik heb steeds geen foto, dus komt het er niet van.

Verder ben ik heel blij met de come-back van het goede spel van Federer. Hij speelt als nooit tevoren en heeft dit keer toch wel serieus kans op een zevende Wimbledon-titel.
Zou het?
Gister blesseerde Nadal zich. Maar Nadal is een buitenproportioneel vechter. Die zet zijn tanden erin en gaat door tot het naatje. Ik vrees dat Federer het ook dit keer niet gaat redden.

En dan nog ons nieuwe huis waar we vandaag precies een half jaar -1dag wonen. Sliep ik voorheen met een hitte van deze omvang op het balkon, of gewoon niet, nu prijs ik me gelukkig met redelijk koele kamers. Het slapen gaat nog steeds niet je van het, maar dat zal wel psychisch zijn.

Ons kindje groeit en groeit en schuifelt sinds een paar dagen op zijn voeten een meter naar voren.
Nu pas?
Nu pas. Ons kind is er één van het soort dat pas dingen doet als hij het kan. Zitten? Pas met 10 maanden. Maar hij zat dan ook meteen stabiel. Dus verwacht ik dat hij straks vooruit, achteruit én een bal kan schoppen als ‘ie van schuifelen naar lopen gaat. Nodig heeft hij het overigens niet, hij kan kruipen als de beste. Zo zat ik afgelopen zondag op een terrasje, waar ik niet van het zitten kon genieten omdat kindje steeds vliegensvlug wegkroop. 
Goed en leuk vind ik het wel dat hij ondernemend is en de wereld wil ontdekken.
Relaxed is het niet.

Maar relaxen doe ik ’s avonds wel. Als ik geen stukje schrijf voor mijn site. Als ik achter mijn computer hang en met schuine ogen tennis kijk en Angry Birds speel.

Dylan

7 reacties

  1. Angry birds,een leuke verslaving:)Wat een heerlijk jochie is Dylan! Prachtig die stralende natte lach!

  2. Wat een machtig mooi mannetje! Hij eet zand zo te zien… .. .. of is het toch een onschuldig lekker hapje.

    Maakt niet of je schrijft of hangt of met je linkeroog tennis ziet en met je rechteroog Angry dirdy volgt. Als je maar blijft schrijven, af en toe.

    Te leuk! Om te lezen vooral

  3. Hij heeft jouw ogen.. maar dat hoor je vast niet voor het eerst..

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *