Wat zo fijn is aan een nieuwe baan, is dat je je overal met open vizier op stort. Geen idee wat je te wachten staat, dus hoef je niet te stressen. En als het misgaat is daar nog altijd het excuus dat je niet precies weet hoe alles werkt.
Na ongeveer een jaar is dat open-vizier-gevoel verdwenen omdat je alles hebt meegemaakt. Ik ben inmiddels begonnen aan de tweede ronde, met de eerste nog vers in mijn geheugen. In de zomer zei ik dat ik uitkeek naar oktober, naar die leuke klus, maar eenmaal november en de klus nog niet geklaard ging het leuren, want dat deed ik, me tegenstaan. Moest ik dit jaar in jaar uit doen? Nee, dan januari. Dat was wel een beetje mijn project. Samen met de voormalige manager opnieuw vormgegeven en iedereen versteld hebben laten staan. Dat was een lekker gevoel en dat gevoel zocht ik weer.
Ik verbeter graag, en ik en mijn collega’s hadden ook verbeterd door onszelf meer ruimte en daardoor tijd te geven. Toch kwamen we in tijdnood, werden mogelijkheden niet optimaal benut waardoor we vlak voor de deadline toch nog aan het stressen waren. We baalden als een stekker, werkten door met knopen in onze nek, sloegen pauzes over en voelden onze maag niet knorren. In het weekeinde voor de laatste dag, dé deadline, kon ik amper slapen van de pijn in nek en schouders. Tijd ingebouwd, hele week relaxt geweest, één stressdag en meteen pijn. Verdomme.
“Volgend jaar doen we het anders!” riepen mijn collega en ik op de dag des oordeels. Maar misschien had het ook te maken met de verwachtingen. Vorig jaar verliep alles in een roes, dit jaar wisten we wat ons te wachten stond. En de tweede keer valt altijd tegen, zeker wanneer de eerste keer zo goed is gegaan. Opeens ga je verwachtingen scheppen, tegenover jezelf, tegenover collega’s en moet het allemaal waargemaakt worden. Dan kan het ondanks de goede voorbereiding wel eens minder perfect lopen dan je had gedacht. En that sucks.
indeed.
Om de grote Beckett te citeren: “Ever tried. Ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better.”
Heel herkenbaar. Ik word even fijntjes herinnert aan mijn eigen neiging naar perfectionisme..
De tweede keer valt idd vaak tegen, dat herken ik wel en idd…het sucks. Gelukkig komen er vaak wel weer eerste keren van andere projecten.
Streven naar perfectie is nobel, maar gaat vaak ten kostte van jezelf. Wat ik vooral de laatste tijd geleerd hebt, is dat het streven naar het niveau van perfectionisme dat de klant/opdrachtgever verwacht goed genoeg is. Scheelt een boel stress en bespaard een hoop overwerk.
Neemt niet weg dat het wel balen is voor jou.
Ik vind Mike’s spreuk erg goed. Daar sluit ik me dan ook graag bij aan.