“Volgens mij heeft ‘ie in zijn eigen snot gelegen,” meldde ik toen ik Dylan naar de crèche bracht. Er zaten korstjes in zijn wimpers die lastig te verwijderen waren, alleen al omdat hij het dan op een krijsen zette.
Vier uur later werd ik gebeld. Ontstoken ogen en een ontroostbaar kindje. Ik sprong op m’n fiets en vond een lief kindje met monsterlijke oogjes in de wipstoel.
Ik had gedacht aan een oorontsteking door zijn hevige verkoudheid. Maar ik had nooit kunnen bedenken dat zijn snot zich er aan de bovenkant zou uitwerken. Nu ik dit zo zag, kon ik me wel iets herinneren van vroeger. (Net als die kloteoorontstekingen trouwens, waar we standaard druppeltjes voor in huis hadden.)
In zijn eigen snot gelegen. Hoe kwam ik erbij. Onhandige moeder!
Ach gossie, niet leuk. Beterschap!
Hopelijk knapt hij snel op zodat oma nog een leuke dag met hem heeft en jullie lekker kunnen relaxen. Veel plezier.
ach jee, beterschap! Zielig is zoiets.
Nou ja, het had toch gekund? Veel beterschap gewenst!
Dylan…Je moeder is de beste moeder hoor! Prinses Mamixima zou zeggen: “Ze is een beetje dom…LOL…maar wel lief!”