Ik bevond me gisterochtend bij de voorpremière van de film Mona Lisa Smile, waarvan Neneh op haar log de primeur had. Een echte vrouwenfilm had ik me laten vertellen, waardoor ik spijt had dat ik mij in het gezelschap bevond van een man. Maar bij het plaatsnemen op het balkon in de indrukwekkende grote zaal van Tuschinski constateerden we enigszins opgelucht dat ik niet de enige was met een man aan mijn zijde.
We zakten onderuit in de fluweelrode stoel, luisterden naar het gekraak van zakjes die her en der werden geopend, wachtten geduldig tot alle bezoekers een plek hadden gevonden en richtten toen eindelijk onze ogen op het witte doek.
We zagen Julia Roberts, die een baan accepteert als kunstgeschiedenislerares op een meisjesschool. De meisjes zijn intellectueel begaafd, maar hun toekomst ligt bij hun geboorte al vast: trouwen en huisvrouw worden. Julia Roberts probeert hier krampachtig verandering in te brengen.
De film speelt zich af in 1953 en is een aaneenschakeling van romantische en sfeervolle beelden. Het verhaal is goed, de details bijzonder. Zo verscheen, veel te kort overigens, Tori Amos als een echte jazzdiva op het scherm. En bij elk jazznummer dat op de achtergrond de sfeer bepaalde, veerde ik op om te horen of ik het nummer thuis kon brengen.
Tegen alle verwachtingen in bleken we Mona Lisa Smile een prachtige film te vinden. De eerste stappen buiten de bioscoop waren dan ook vreemd. Ik had even tijd nodig om van 1953 over te schakelen naar 2004.