Als je het woord Kayak zegt, zullen de meeste mensen aan de sport denken die je op het water kan beoefenen. Maar bij een bepaalde groep veertigers, vijftigers en zestigers zal er een ander lampje gaan branden. Als ze het woord Kayak horen zullen zij in hun hoofd teruggaan naar de jaren ’70 en ’80. Hun ogen gaan glinsteren en ongemerkt zullen ze de grootste hits van deze symfonische rockband gaan neuriën.
Kayak werd opgericht in 1972. Ik was toen nog niet eens geboren. De eerste keer dat ik met Kayak in aanraking kwam was toen ze vorig jaar in het radioprogramma Spijkers met Koppen optraden. Het bracht mij terug naar mijn eigen puberteit, toen ik nog rondliep in strakke broeken en een arabierensjawl en headbangde op de muziek van Queensrijche en Dream Theater. Ik was nieuwsgierig naar Kayak en zat daarom afgelopen vrijdag tussen veel vijftigers in Theater Carré om de groep te zien optreden. Ik dacht dat ik de jongste bezoeker zou zijn, maar gelukkig hadden al die grote fans hun kinderen meegenomen, die naar mijn verbazing ook zichtbaar genoten van de muziek. Toen de band opkwam ontstond er een golf van gejoel door de zaal. Kayak begon te spelen en ik zag de hoofden en voeten van de oudjes meedeinen op de muziek.
Kayak had gekozen voor een rockopera over de magiër Merlijn. In eerste instantie was ik geïmponeerd door het decor en de muziek. Bert Heerink stond op het podium als Merlijn en speelde een voortreffelijke rol. Ik had me van tevoren afgevraagd of ik wilde gaan vanwege Bert Heerink, ik ben namelijk geen grote fan van hem. Maar hij stond daar op zijn plek alsof hij nooit anders had gedaan en zou moeten doen. Zijn stemkwaliteiten kwamen eindelijk naar boven.
Zijn performance op het nationaal songfestival viel helemaal in het niet vergeleken bij zijn optreden met Kayak.
Maar het gedeelte voor de pauze duurde bijna anderhalf uur. Het decor en de nummers begonnen me te vervelen, ik vond ze niet allemaal goed. Schijnbaar was ik toch geen echte fan.
Toen de band stopte met spelen om te pauzeren, stond de hele zaal op zijn kop. Iedereen stond meteen op om een staande ovatie te geven. Kayak nam het applaus dankbaar in ontvangst. Ik had nog nooit zo’n enthousiast publiek meegemaakt in een theater. Alsof de oudjes weer helemaal opleefden en hier jarenlang op hadden gewacht.
Het was hun uitje van het jaar. Ik was echter niet helemaal overtuigd en liet Kayak voor wat het was. Eenmaal thuis zette ik een jazz-cd op. Symfonische rockmuziek was en bleef verleden tijd voor mij.