Als ik naar Ierland op vakantie zou gaan, moet je je serieus afvragen of ik wel weer terug kom. Er is namelijk één ding aan Ierland waar ik gegarandeerd voor val.
De taal.
Het is begonnen met de serie Coldfeet. Elke zondagavond zit ik aan de buis gekluisterd om een uur lang naar al die Engelse en Ierse dialecten te luisteren. Wat een genot. In eerste instantie dweepte ik met het Engelse accent, maar sinds kort kun je me opvegen bij iedereen die het Engels op z’n Iers uitspreekt. Vanwaar die omslag?
Ik had de eer om met een echte Ier te mogen spreken. Hij belde naar mijn werk en ik nam op. Tijdens ons zakelijk gesprek hoorde ik alleen maar zijn accent. De betekenis van de woorden drong langzaam tot me door en werd op de automatische piloot verwerkt. Hij zal er niets van gemerkt hebben. Aan het eind van het gesprek wilde ik nog zeggen hoe fijn ik het vond om naar hem te luisteren, of hij niet nog eens kon bellen, privé misschien. Maar ik zei netjes ‘you’re welcome’ toen hij me bedankte en hing op. Veel tijd om na te zwijmelen had ik niet, het volgende telefoontje stond alweer klaar om behandeld te worden. Misschien moet ik dan toch maar eens een vakantie boeken. Ireland, here I come!