Soms heb ik last van mijn verantwoordelijkheidsgevoel en hang naar perfectionisme. Soms is het ook gewoon handig. Want geef toe, zonder verantwoordelijkheidsgevoel en een tikkeltje perfectionisme lijkt het me een stuk lastiger iets tot in de puntjes te organiseren.

Het nadeel is alleen dat áls er iets misgaat, die twee dingen flink in de weg zitten. En ik het liefst op de vlucht wil slaan. Andere baan, andere omgeving, thuiswerken, whatever. Als het maar weg is van daar, van de plek waar ik de fout maakte.
Geen oplossing. Ik weet het.

Gister maakte ik zo’n fout. Had een eenvoudig iets over het hoofd gezien en werd daar tijdens een evenement op aangesproken. “Heb je dat en dat wel gedaan?” Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en stamelde ‘nee’. Er zijn gradaties in hoe mensen reageren, maar deze persoon reageerde fel en dat ten overstaan van een aantal bezoekers van het evenement.

Vervelend. Maar door mijzelf veroorzaakt. Dus koos ik voor boetedoening zonder excuses. En spuugde, nog steeds ten overstaan van de bezoekers, een magere oplossing. Maar alles beter dan ter plekke in tranen uitbarsten of met de mond vol tanden staan.

Later kreeg ík excuses aangeboden. Dat de felle reactie ietwat overdreven was. Dat vond ik lief, maar ik zat er niet op te wachten. Ik had tenslotte een fout gemaakt. En ik hoefde echt niet ontzien te worden.

Maar lastig vond ik het wel. Want ik was aan het eind van mijn latijn. Was de afgelopen dagen een bankplakker met duizelingen en gespannen buikspieren. Ik wist dat ik het rustiger aan moest doen, probeerde daarom zo relaxt mogelijk dit evenement door te komen, en dan toch dit.

Moeilijk was het omgaan met mijn perfectionisme en verantwoordelijkheidsgevoel, moeilijk was om mezelf toch weer te zien rennen terwijl ik bekaf was, moeilijk was het om los te laten.
Toch zag ik weer winst: het piekeren daarna werd vooral veroorzaakt door de moeheid, ik greep wederom niet naar zoetigheid en verloor me niet in shoppen. En wist dat wanneer ik niet zo moe zou zijn, ik hier veel positiever in zou staan. Want die positiviteit stak ’s avonds na het eten al weer voorzichtig zijn kopje om de deur. En een evenementloos uitzicht tijdens de laatste maanden voor mijn zwangerschapsverlof stelde toch ook gerust.

8 reacties

  1. Eén ding vergeten valt best mee hoor voor iemand die last zou kunnen hebben van zwangerschapsdementie. Ik zie soms collega’s tijdens de zwangerschap totaal veranderen en hun werk op een veel lager niveau uitoefenen.

    Maar ik snap je gevoel wel, ik ben ook een onverbeterlijke perfectionist. Heel vermoeiend, want collega’s gaan dat dan ook van je verwachten.

  2. Ik vind zo’n uitbrander krijgen in het openbaar nooit terecht. Een goed leidinggevende mag best zijn ongenoegen laten blijken maar hoort je onder vier ogen eventueel streng aan te spreken. Dit doen waar bezoekers van het evenement bij zijn, is zeer onprofessioneel. Het is verdorie maar werk hoor, het leven is te kort voor dat soort gezeur.

  3. Ben het met Mike eens: uitbranders moeten binnenskamers. Wel goed dat diegene er op terug is gekomen. En je bent dus nog steeds aan het ontwikkelen (en de goede kant op!).
    Dan is een chocolaatje als beloning op z’n plaats.. 😉

  4. Toch waren die excuses terecht. Het heeft geen enkele zin om op het moment dat een fout naar voren komt de spanning nog eens extra te verhogen met felle beschuldigingen. En al helemaal niet ten overstaan van anderen, dus dat had die persoon goed gezien, achteraf dan.

    Ik gaf ooit computercursussen waarbij ik in het begin nogal eens flink de mist in ging.

    Mijn toenmalige baas analyseerde rustig wat er mis was gegaan en ging daar niet nog eens flink over tekeer, ook al was het af en toe heel lastig voor hem, zo’n situatie.
    Dat was heel prettig en daardoor behield ik ook de moed om mezelf te verbeteren.

    Jij had in dit geval al in meer dan voldoende mate door welke fout je had gemaakt. Een afstraffing van die persoon voegt daar niets aan toe en ondermijnt alleen maar je zelfvertrouwen, wat tot meer fouten zal leiden.
    Het pleit voor die persoon dat hij/zij dat met terugwerkende kracht toch ook door had.

  5. Ach weet je Auk, wie veel doet heeft ook meer kans om fouten te maken, toch?
    Misschien een schrale troost, maar wel een feit.

  6. Ik herken dat wel, zou ook uit mijn slof kunnen schieten en heb daar dan later spijt van. Goed dat diegene wel zijn excuses aanbood. En iedereen mag fouten maken hoor Auk. Zelfs jij ;-).

  7. Ik herken dat wel dat perfectionistische, wel goed oppassen dat je de lat voor andere mensen niet net zo hoog legt als dat je hem voor jezelf legt, niet iedereen kan aan jouw maatstaf voldoen en het is dus ook niet eerlijk.
    En waar gewerkt wordt, daar worden fouten gemaakt. Jouw collega’s hadden best je werk mogen controleren om er zeker van te zijn dat alles geregeld was, het was dus niet alleen jouw fout. Aangaande die man die zo fel van leer trok, dat zou voor mij een reden zijn om ontslag te nemen, en al helemaal als dat gebeurd waar anderen bij zijn.

  8. het vervelende is dat je perfectheid nooit zult halen, en dus fouten zult (blijven) maken waardoor je dus teleurgesteld zult blijven (in jezelf). op het moment dat je de lat niet meer zo hoog legt voor jezelf, zul je merken dat je rustiger kunt omgaan met iets en dus minder (snel) fouten zult maken.

    ik vind wel dat die persoon zijn/haar excuses mocht maken, puur en alleen om het feit dat die persoon je terecht wees en plein publique. het is niet netjes. die persoon had je even apart moeten nemen om je even te laten weten hoe vervelend het voor die ander was.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *