Toen ik tijdens mijn vakantie op een middag in de tuin zat, proberend te genieten van de enkele zonnestralen die af en toe tussen het wolkendek doorbraken, bracht de imposante poes Pluim een cadeautje voor me mee, als dank voor mijn goede zorgen.
Een heuse lijster prijkte in zijn bek.
De lijster leefde nog, zijn oranje snaveltje tjilpte af en toe om hulp. Ik sprong op van mijn stoel, rende naar Pluim toe die op zijn beurt ook wegrende en zich met de lijster in de bosjes van de tuin verschool. Ik schreeuwde tegen Pluim dat hij de lijster moest laten gaan, maar tevergeefs. Toen ik op het punt stond om de bosjes in te gaan, iets wat zinloos leek omdat Pluim wederom weg zou rennen, zag ik de lijster wegvliegen. Hij steeg hoger en hoger en vloog over de huizen weg. Pluim kwam uit de bosjes te voorschijn en teleurgesteld keek hij de lijster na, ondertussen enkele donsveertjes uit zijn bek spugend. Een streepje bloed zat op zijn witte pootje.
De lijster was gevlogen en Pluim miauwde in mijn richting alsof hij wilde zeggen dat hij toch maar een mooi cadeautje voor me had meegenomen. Ik wilde hem even niet meer zien.
Een paar dagen later was Pluim ’s avonds niet meer terug gekomen van een bezoek aan de tuin. De volgende ochtend werd ik vroeg wakker en hoorde het bekende zachte miauwgeluid van Pluim. Ik stapte mijn bed uit en liep naar beneden om de deur voor hem te openen. Maar toen ik de deur naar de tuin opende zag ik tot mijn schrik een hoopje zwart met omhoogstekende pootjes in het gras liggen.
Het was een dode lijster dit keer.
Ik riep Pluim meteen naar binnen en gruwelde van het aangezicht van de lijster. Nadat ik de hond had uitgelaten, waagde ik me aan het opruimen van het dode hoopje. Ik besloot dat de GFT-bak een goede begraafplaats voor dit beestje zou zijn. Maar ik werd al misselijk van het idee dat ik het beestje moest aanraken, ook al zou ik het bedekken met een lading keukenpapier. Dus zocht ik in de zandbak naar een harkje en een schepje en zette de speelgoedauto waar mijn neefje van 1 op rondreed naast de lijster. Ik legde twee stukjes keukenpapier op de zitting van de speelgoedauto en vijf stukjes keukenpapier op de lijster. Met het harkje en schepje vouwde ik het keukenpapier eromheen, pakte de lijster kundig op en legde hem op de zitting.
Yegh. Mijn maag draaide zich wel drie keer om.
Ik reed met de speelgoedauto naar de GFT-bak, pakte de auto op en liet de lijster van de zitting afglijden naar de bodem van de GFT-bak. Een doffe bons verzekerde me dat de lijster op de bodem lag.
Ik gruwelde, deed snel de deksel dicht en waste mijn handen.
Ik voelde me nog steeds misselijk.
Enkele dagen later had ik de kattenbak grondig schoongeboend. Pluim was er schijnbaar erg content mee, want een paar uur later lag er weer een cadeautje in de tuin. Dit keer een prachtig mooi vogeltje, geel met donkergele stippen.
Zijn oogjes waren dicht.
Resoluut pakte ik de stoffer en blik (tip van mijn moeder) en veegde het beestje op. Het werkte perfect, al gruwelde ik er nog steeds van. Ook dit exemplaar verdween in de GFT-bak.
Yegh.
Gelukkig besloot Pluim het hierbij te laten. Hij had waarschijnlijk in de gaten dat ik mijn portie cadeautjes nu wel had gehad.
pastedGraphic_38.png

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *