Toen ik vorige week op Amsterdam Centraal in de trein naar Friesland stapte, kwam ik een oud-collega tegen. We nestelden ons in een vierzitsbank en gingen aan de babbel en de roddel. In Amersfoort scheidden onze wegen zich vanwege verschillende bestemmingen en allebei waren we genoodzaakt om over te stappen.
Omdat we vertraging hadden en de trein aan de overkant van het perron in Amersfoort niet lang zou wachten, stond ik haastig op toen we het station binnenreden. Na een kort sprintje stapte ik de wachtende trein binnen en vond zelfs een tweezitsbank voor mij alleen. Zorgeloos reed ik het station uit, totdat ik mezelf in Zwolle de vraag stelde waar mijn jas eigenlijk was. Het was misschien warm, maar een paar dagen in Friesland verplichtte me een jas mee te nemen.
Ik keek in mijn tas.
Niets.
Ik draaide me om en keek naar het haakje boven mijn zitplaats.
Wederom niets.
Een naar gevoel bekroop me. Ik had mijn jas laten hangen in de trein die op weg was naar Enschede.
Een hele reis voor mijn jas. Mocht mijn jas het gered hebben en niet voortijdig zijn gekaapt door een reiziger, dan heeft hij meer van Nederland gezien dan ik. Ik baalde enigszins, maar eenmaal in Friesland aangekomen zag ik al gauw de zonnige kant in van dit verlies. Ik zou gewoon een nieuwe jas kopen! Ik trof het, want de uitverkoop was nog niet voorbij. Al snel vond ik wat ik zocht. Een afgeprijsde jas, toevallig rood van kleur.
Hoewel ik erg in mijn nopjes was met mijn nieuwe aanwinst, wilde ik toch mijn oude jas terug. Ik kan maar moeilijk afstand doen van kleding. Dé reden waarom mijn kledingkasten nogal uitpuilen, maar die tic van mezelf neem ik voor lief.
Nu heb ik online een formulier ingevuld op de website van de NS. Met een beetje geluk zenden zij mijn jas naar huis, voor het luttele bedrag van 7 euro. Ik ben benieuwd of mijn jas een goede reis heeft gehad. Het liefst van Amersfoort naar Enschede naar Utrecht en uiteindelijk terug naar mij, of anders met een nieuwe eigenaar.