Gister bestelde ik bij de McDonalds een grote portie Franse friet en een hamburger. Omdat ik altijd een beetje wantrouwend ben tegenover de mensen die mijn eten in de papieren McDonaldszak stoppen, kijk ik als ik naar buiten loop stiekem in de zak. Dat was wel een rare hamburger. En had ik er nu twee? Nee, dit leek in de verste verte niet op een hamburger. Terug naar de kassa! “Ik heb een hamburger besteld,” zei ik tegen de inpakster. Ze keek in de zak en schreeuwde toen: “Franse friet met twee appelgebak!” Oké, dacht ik, het zijn dus appelgebakjes. Niemand reageerde op het geschreeuw, behalve de jongen die de bestellingen opnam. “Die is voor haar,” zei hij, en hij wees naar mij. Maar nee, ik had een hamburger besteld! Gelukkig werden de appelgebakjes teruggelegd en kreeg ik mijn welverdiende hamburger mee.
Bij McDonalds is het dus zo erg dat degene die de bestellingen opneemt nauwelijks Nederlands kan praten, zodat je thuiskomt met 2 appelgebakjes in plaats van een hamburger. Ik kon de jongen van de bestellingen niet verstaan en hij mij ook niet. Mooi is dat.
Amsterdammers kunnen er ook wat van hoor! Vanochtend stond een echte Amsterdamse glaszetter naar het kapotte raam te kijken om alles op te meten. Toen hij begon te praten moest ik mijn oren flink spitsen om hem te kunnen verstaan. Het was een raar Amsterdams accent, wat het kleine mannetje een beetje belachelijk maakte. Ik kon er echter niet om lachen, het mannetje had namelijk het woord ‘aardig’ uit zijn woordenboek geschrapt. Wat een vreselijke man! Door zijn houding kon ik mezelf wel opvreten! Ik moest in de kamer (waar hij me niet kon zien) naast gekke bekken trekken een woedende blik kwijt van frustratie. Waaaahhh!!
En dan te bedenken dat hij morgenochtend langs komt om een uur lang hier in mijn keuken te vertoeven! Als ik de dader nog ‘es te pakken krijgt, kan hij rekenen op een flink pak slaag!