Sinds vorige week heb ik me toch maar overgegeven aan het kleine gemak dat de naam ego-creditcard draagt. Ik ben niet van plan om al mijn betalingen via de creditcard te laten lopen, maar een aantal zaken, zoals theaterkaartjes, wel. En het lijkt me handig voor als ik op vakantie ga of iets via het internet wil boeken. De reden waarom ik niet eerder een creditcard heb aangeschaft is vanwege de kosten die het met zich meebrengt, maar ook vanwege de fraudegevoeligheid. De ego-creditcard van de Postbank is voor zover ik weet de goedkoopste creditcard die er is. Hij kost maar 12,50 per jaar. Daar hoef ik me dus geen zorgen over te maken. Ik maak me wel een beetje zorgen over de fraudegevoeligheid. Ik las op teletekst dat een hacker in Londen 5 miljoen creditcardnummers heeft ontvreemd. 5 Miljoen!! De creditcardmaatschappij gaat alle 5 miljoen creditcards vervangen. Leuk klusje zal dat worden.
Oplichten is niet erg moeilijk. Neem bijvoorbeeld een fietsverzekering. Je verkoopt je eigen fiets, maar geeft het bij de verzekering als gestolen op. Het enige wat je hoeft in te leveren is de originele sleutel (goh, wat zijn die sleutels makkelijk na te maken!) en een verslag van de aangifte. Met een beetje liegen is dat zo gepiept. Je krijgt geld van de verzekering en rijdt binnen de korste keren op een nieuwe fiets. Klein nadeel: de premie van de fietsverzekering gaat daarna wel omhoog. Ik weet dat omdat mijn fiets echt gestolen is. Maar ik ken mensen die de verzekering hebben opgelicht. Als al dat oplichten zo makkelijk gaat, dan is het ook logisch dat het overal gebeurt. Want wat hebben we tot nu toe al ontdekt? Bouwfaude, HBO-fraude en ziekenhuisfraude. In elke bedrijfstak komt wel fraude voor. Goh, wat zijn we toch goed bezig met het opbouwen van een maatschappij met waarden en normen. We ergeren ons aan iedereen die zich niet aan onze maatstaven houdt. Maar zijn we zelf niet net zo erg?